tag:blogger.com,1999:blog-91686455850771782442024-02-19T15:37:55.041+02:00Logia-Sti-LimniΑφέντρα η Μνήμη.
Διαφεντεύει τον Χρόνο, τη Φθορά και την Απώλεια.Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.comBlogger37125tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-12581325940564788122018-09-01T16:37:00.004+03:002021-01-28T22:33:21.374+02:00Βράχος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/N_eOtWT9kRQ/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/N_eOtWT9kRQ?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<p style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Κοιτάω για άλλη μια φορά το κινητό. <br /></span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Δεν μπορεί, είπε ότι θα
στείλει μήνυμα μετά. </span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Ήχος μηνύματος. Ναι, μήνυμα!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Δεν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ξέρω , δεν κάθομαι να σκεφτώ γιατί. Με κάθε
δυνατό χτύπο ισιώνει το κορμί, ακόμα και οι κινήσεις μου γίνονται πιο απαλές,
σαν χορός σε πίστα δική μου. <br /></span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Απαντώ. Δεν ήταν εκείνος.</span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Κι άλλο μήνυμα. Τώρα θα είναι αυτός!<br /></span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Άλλος. Πρώην. Κουβεντιάζουμε, με φλερτάρει, υπονοούμενα,
υποσχέσεις, σχεδιάζει, με ονειρεύεται, με θέλει. Δεν θέλω. Κλείνω το τηλέφωνο
και ξεσπώ σε κλάματα. Πώς ήρθαν αυτά; Κλαίω με αναφιλητά για αρκετή ώρα, σαν
μπόρα που ξέσπασε . <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από πού ήρθαν αυτά ,ξαναρωτώ. </span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Το στομάχι πονάει. Δεν θα μαρτυρήσω ποτέ πόσο πονάει όταν
του μιλώ, όταν τον σκέφτομαι, όταν δεν με σκέφτεται. Δεν είμαι για εκείνον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το αερικό. Είμαι ο βράχος.<br /> </span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Δεν θέλω να είμαι βράχος, να είμαι βαριά, να έχω ρίζες. Δεν
θέλω! <span style="mso-spacerun: yes;"> <br /></span></span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Πετάω το κινητό στον τοίχο.</span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Θέλω
να πετάω, να ακολουθώ τον άνεμο, να θροΐζω με τα φύλλα , να κελαρύζω με το
ρυάκι, να σκάω στην ακτή με το κύμα. <br /></span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><b>Δεν θέλω να είμαι βράχος, ακούς; !</b></span><b><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></b></span></p>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: large;">----------------------------------------------------</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i><span face=""verdana" , sans-serif">Σαν φεύγεις μην στρέψεις το κεφάλι να με δεις. Είναι σαν να δίνεις υπόσχεση ότι θα σε φέρει ο αέρας ως την πόρτα μου μπροστά. </span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><br /></b></div>
<br /></div>
Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-47780869044244461672018-06-26T12:52:00.002+03:002021-01-23T00:27:07.578+02:00δεν χωράω<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
</div>
<h3 style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-weight: normal; text-align: left;">Η μέρα που δεν χωράς θα'ρθει.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJVLnlJmu0jGaHSZ09vb9VUeEZrZL5DdunUvCLkhMWOD2i_1a6JqhNWDI4oqcEiT1I7WUY-4uYgPRTvF6caAiRq071dBxooOU8-1YODYI-SlpPyqNOYVFoOf_8Hgiz-FBYtO-vvhPW8ym0/s1600/122.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="275" data-original-width="183" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJVLnlJmu0jGaHSZ09vb9VUeEZrZL5DdunUvCLkhMWOD2i_1a6JqhNWDI4oqcEiT1I7WUY-4uYgPRTvF6caAiRq071dBxooOU8-1YODYI-SlpPyqNOYVFoOf_8Hgiz-FBYtO-vvhPW8ym0/s320/122.jpg" width="212" /></a></div>
<span style="font-weight: normal;"><br /><br /><br /></span></h3><div style="text-align: left;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: arial; font-weight: normal;">Είναι η στιγμή που σε ξεγελά, σε πιάνει στον ύπνο και ξυπνάς με την σκιά σου αλλαγμένη. Χαμόγελα σκαλίζεις με μια ακίδα μικροσκοπική και όλοι χειροκροτούν στο πανηγύρι της τρελής.<br /></span></span><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: arial; font-weight: normal;"> Μα, στενεύεσαι. Όλο στενεύεσαι.</span></span><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span style="font-weight: normal;">Και έρχεται η μέρα που παύεις να προσπαθείς να χωρέσεις στους άλλους.<br /></span></span><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span style="font-weight: normal;">Φοράς το καφτάνι σου,σανδάλια και ένα μαντήλι στα μαλλιά κι απλώνεσαι σε μαξιλάρες στον κήπο, κάτω από τη λεμονιά, με παρέα έναν μαύρο σκύλο που κρύβει ξωτικά στις πατούσες του.</span></span><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span style="font-weight: normal;"><br /></span></span><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span style="font-weight: normal;">Και με έναν πολύχρωμο μύλο. Κάθε που τον φυσάς και γυρνά ένα φύλλο πέφτει από τα μαλλιά σου. </span></span></div><h2 style="text-align: left;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-weight: 400;"><br /></span></span></span><div style="text-align: left;"><span style="font-size: medium;"><span><span style="font-family: arial; font-weight: 400;">Πού θα πάει. Θα πέσουν όλοι αυτοί που κατακάθισαν πάνω σου σαν σκόνη.</span></span></span></div></h2>
<div style="text-align: left;">
<span><span style="font-family: georgia; font-size: medium; font-weight: 400;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span><span style="font-family: georgia; font-size: medium; font-weight: 400;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span>
<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-11168619948396239222018-06-14T23:23:00.002+03:002018-06-14T23:23:48.538+03:00Κουτσό...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB8Qt8-8VCMFflSG3rU0t8bUtzI-cnt9kMO-ssaBfhyIW3ahqKDxzMuVETnY5hk63fI4mImllVUZEwpnr_wYf_LMuMlMB4tx4EEHtyHu4HUPTLcduoR06N_6KDRbnnq9jD5K-uuW9adMMn/s1600/koutso.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="330" data-original-width="528" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB8Qt8-8VCMFflSG3rU0t8bUtzI-cnt9kMO-ssaBfhyIW3ahqKDxzMuVETnY5hk63fI4mImllVUZEwpnr_wYf_LMuMlMB4tx4EEHtyHu4HUPTLcduoR06N_6KDRbnnq9jD5K-uuW9adMMn/s320/koutso.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Θα ήθελα να μπορούσα να σας μιλήσω.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Να περιγράψω τις μέρες που πέρασα καρφωμένη σε ένα ξύλινο φάτνωμα παρέα με μια μικρή αράχνη.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Εκεί ψηλά, να αισθάνομαι πως βυθίζομαι στο σκοτάδι.</span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Και το ρολόι με σπασμένους δείκτες καρφωμένους στο μυαλό μου</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Να ήμουν ικανή να εκφράσω την παράνοια .Το λαβύρινθο που παλινδρομούσα με την τρέλα και την κατάθλιψη, σφιχταγκαλιασμένα αδέρφια.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Όμως δεν έμαθα ποτέ λέξεις να σκαλίζω όμορφες.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ούτε τα γράμματα που διδάχτηκα σχημάτισαν ποτέ τη λέξη Βοήθεια.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Είχα ράψει το στόμα με μια σκουριασμένη σακοράφα - η μοναδική κληρονομιά από τον πατέρα μου, που την κουβαλώ μήπως και μάθω πώς να την χρησιμοποιώ σωστά. Έφυγες νωρίς βλέπεις και ποτέ δεν μου μίλησες , δεν μου εξήγησες.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Την έχω κρυμμένη σε μια μικρή ρυτίδα δίπλα από τα χείλη και με αυτήν με ματώνω, ράβω το στόμα και τα αυτιά- μα, δεν έμαθα τα μάτια μου να ράβω.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Με την ίδια τσιμπώ τις παλάμες μου και τους μηρούς μου για να ξυπνήσω όταν πέφτω σε ύπνο άρρ</span><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">ωστο.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"> Και να ΄μαι τώρα μπροστά σας να παίζω κουτσό. Να έχω ζωγραφίσει την καραμπάνα με άσπρη κιμωλία σε μαύρο δάπεδο- έτσι την λέμε εμείς.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Ξέρω- η κιμωλία στην πρώτη βροχή θα χάσει και πάλι τις γραμμές της κι εγώ θα πηδάω με ένα πόδι στο κενό.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Αυτό δεν θέλετε να μου πείτε;</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Είναι όμως εκείνο το πιτσιρίκι που με συνοδεύει.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Εκείνο το μικρό μελαχρινό και σγουρομάλλικο παιδί που χαχανίζει κάθε φορά που τα κεραμιδάκια μου πετάει με την μπάλα του και μετράει τα τετράγωνα που χάραξα με κιμωλία.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<em><strong><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"> 1-2 και 3, 4-5 και 6 , 7 και 8 , και ξανά πίσω ...</span></strong></em></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Αυτό φοβάμαι μήπως τρομάξω και χαθεί , όχι εσένα, εσένα, εσάς ...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ίσως αυτό με μάθει κάποτε να μιλάω μπροστά σας και να βάζω ξανά τα γράμματα σε σειρά, όμορφες λέξεις να σχηματίζω.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">....................</span></div>
</div>
Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-63482250561607326202018-06-06T16:31:00.000+03:002018-06-26T18:12:53.325+03:00Σε ένα παγκάκι <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJJ7Tk7nopHTWqRKFLCBJ-K6b1FktXSgJt8zBkVSKTmpaSl3Jf7pnDUnegCOmCzUziVe0AER9ACA84-5Lm7H3eXU9ko_AG3Lfc-FHcX_GKv6ocyRzt37xdljak8WFfGaDo_g_sIlc6XM6b/s1600/bench-1190768__340.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="340" data-original-width="510" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJJ7Tk7nopHTWqRKFLCBJ-K6b1FktXSgJt8zBkVSKTmpaSl3Jf7pnDUnegCOmCzUziVe0AER9ACA84-5Lm7H3eXU9ko_AG3Lfc-FHcX_GKv6ocyRzt37xdljak8WFfGaDo_g_sIlc6XM6b/s320/bench-1190768__340.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="font-family: "times new roman", times;">
<span style="font-size: small;"><i><br /></i></span></div>
<div style="font-family: "times new roman", times;">
<span style="font-size: small;"><i><br /></i></span></div>
<div style="font-family: "times new roman", times;">
<span style="font-size: small;"><i><br /></i></span></div>
<div>
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><i>Σήκωσε αέρα και μια γκρίζα μέρα άπλωσε πανιά.</i></span></div>
<div>
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><i>Έσπασε τα σχοινιά και ξεκίνησε.</i></span></div>
<div style="font-family: "times new roman", times;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Πέρασε δίπλα από κάδους απορριμμάτων, κυνήγησε ένα σκύλο, έφυγε από το μονοπάτι για να πατήσει τα πεσμένα φύλλα και να ακούσει τον ήχο τους σαν έσπαζαν από τα βήματά της, έφτασε σε μια πλατεία και ερωτεύτηκε ένα παγκάκι κάτω από έναν πλάτανο. </span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Εκεί αποφάσισε να μείνει. Για λίγο.Κοιτούσε μέρες πίσω από τα μαύρα της γυαλιά κι όλο ανακάλυπτε νέες φάτσες.Μα όλες, όλες, ανήκαν στο ίδιο γένος: αυτό των Ατσαλάκωτων. Κινούνται σαν να ποζάρουν λες κι ένας αόρατος φακός τους σημαδεύει κάθε λεπτό και παίρνουν πόζες, κάνουν μουτράκια, στέλνουν φιλιά στον αέρα, ντύνονται, βάφονται, χαμογελούν, τρώνε, πίνουν, τσακώνονται, αγαπάνε σαν να βρίσκονται σε μια διαρκή φωτογράφιση.Κι έχουν στήσει ένα αδιόρατο τείχος που τους περιχαρακώνει ατομικά, θέτει όρια, μην πλησιάσεις, μην έρθεις πιο κοντά, θα με τσαλακώσεις. </span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Τα φιλιά είναι στον αέρα - μη φύγει το κραγιόν, οι αγκαλιές δε φέρνουν τα σώματα κοντά, δημιουργούν πυραμίδες όπου οι ώμοι και τα χέρια ακουμπάνε ενώ το υπόλοιπο σώμα μένει ανέπαφο- μη χαλάσεις το μαλλί, μην τσαλακώσεις το ρούχο, μη ΜΕ τσαλακώσεις.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"> Άνθρωποι -μοντέλα. </span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Οι Ατσαλάκωτοι.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Βαρέθηκε. Πήρε αγκαλιά το βιβλίο που διάβαζε , τύλιξε το κόκκινο κασκώλ της γερά γύρω από το λαιμό κι άπλωσε πανιά και πάλι.Στο παγκάκι τού άφησε να τη θυμάται ένα σημείωμα:<br /><em>« ..μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου. Τρομάζεις, γιατί από τη στιγμή που θα καταλάβεις ότι υπάρχει η δύναμη αυτή , δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άναντρες πράξεις σου, για τη ζωή σου τη χαμένη ...». *</em></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Από τότε που είχε μάθει σε αυτή τη δύναμη, δεν μπορούσαν τα μάτια και η ψυχή της να αντέξουν σε ζωές χαμένες ...</span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: xx-small;">.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">------------</span></span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">*</span> Καζαντζάκης. Εισαγωγή στο «Ο Καπετάν Μιχάλης»</span></div>
</div>
</div>
Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-25282732249427154942018-06-04T16:25:00.002+03:002021-01-28T22:35:22.079+02:00Orange day...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/LHNAovunQIA/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/LHNAovunQIA?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Δεν κατάλαβε κανένας πότε και πώς έγινε.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> Ίσως το μεσημεράκι που είχαν κλείσει τα παράθυρα κι είχαν τραβήξει τις κουρτίνες. Μα, νωρίς το απόγευμα που άνοιξαν και πάλι τα πατζούρια κάτι είχε αλλάξει ολοκάθαρα.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Ήταν μια μέρα ράθυμη που κυλούσε νωχελικά κάτω από ένα λαμπρό και ζεστό ήλιο παρότι ήταν Δεκέμβρης και η προηγούμενη βδομάδα είχε σηκώσει αγέρα και βροχή. Στη γειτονιά είχε απλωθεί μια μυρωδιά απροσδιόριστη που ώρα με την ώρα γινόταν πιο έντονη. Μύριζε δροσιά και μέλι σα γρασίδι μετά τη βροχή , σα μια κούπα ζεστό τσάι με κανέλα.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> Άναψαν τα μάγουλα, κουμπιά χαλάρωσαν, μανίκια σηκώθηκαν, γέμισε χρώμα το κορμί και άνθισε μες στο χειμώνα. Οι κοπελιές λίγωσαν και κοιτούσαν από το παράθυρο δαγκώνοντας τα χείλη και σκουπίζοντας μικρές σταλαγματιές ιδρώτα ανάμεσα στα στήθη.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Ο ουρανός γαλάζωνε φωτεινός με άσπρα μπαμπακένια σύννεφα και τα φύλλα στα δέντρα θρόιζαν μουρμουρίζοντας ένα τραγούδι γλυκό για λουλούδια και θάλασσες, για αγάπες και έρωτα, για αγόρια και κορίτσια ,για χείλη με υγρό ροζ και πάλλευκα χέρια. Μια προσμονή αναδεύτηκε στα σπλάχνα όλων και μέχρι το βράδυ είχε γίνει ανυπομονησία.</span><br />
<br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Η επόμενη μέρα είχε έναν κίτρινο ήλιο και πάλι καρφιτσωμένο ψηλά και πάλι μπουμπούκια στο στόμα και μουσική στα μάτια. Ένας σκύλος έπαιζε με ένα πορτοκάλι στο πάρκο και τα σπουργίτια περίμεναν πιο πέρα να πάρουν μερτικό στο πιοτό σα βαριόταν το σκυλί .</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> Τις επόμενες μέρες οι γειτονιές γέμισαν κορμιά, νεαρά με σκέρτσο και γεμάτα μηνύματα αλλά και μεστωμένα που έτρεμαν κι αυτά από λαχτάρα και θύμισες. Τα χείλη άνοιγαν , τα κεφάλια έσκυβαν ελαφρά σε χαιρετισμό, τα βλέμματα διασταυρώνονταν φευγαλέα και έφευγαν, γύριζαν και αντάμωναν, πετούσαν νευρικά σαν πουλιά γύρω-γύρω.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> Κάτι τραβούσε τον κόσμο έξω από τους τοίχους των σπιτιών, μακριά από τα γραφεία και σεργιάνιζε αργά-αργά κάτω από τον χειμωνιάτικο ήλιο τον τρελό. Πρώτη φορά τα μαγαζιά σε πλατείες είχαν τόση κίνηση μεσοχείμωνα, οι ταβέρνες έχυναν κρασί και ουζάκι και τσίπουρο με τις κανάτες, τα τηγάνια άναβαν και μαζί με το γαλλικό και αμερικάνικο άρωμα της μόδας έσμιγαν οι μυρωδιές από θαλασσινά, από αλάτι και πιπέρι και ρίγανη και φέτα. Παρέες βρίσκονταν και χώριζαν με ένα τραγούδι, τηλέφωνα ανταλλάσσονταν , πόθοι και όνειρα και πάθη έμπλεκαν σε γιουρούσι και χτυπούσαν καταμεσήμερο ή μέσα στα μεσάνυχτα τις θύρες. Κι αυτές άνοιγαν. Δεν υπήρχαν κάστρα πια, μήτε πανοπλίες, μήτε διαχωριστικά, μήτε προσωπεία. Μόνο ο έρωτας που είχε κατακάτσει θαρρείς σε κάθε γωνιά, σε κάθε γωνιά μαζί με ένα πορτοκάλι.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> Αμέτρητα πορτοκάλια είχαν γεμίσει μέρα με τη μέρα πάρκα και παρτέρια και γειτονιές. Εμφανίζονταν στις γωνιές, πηδούσαν από τα μπαλκόνια, κατρακυλούσαν στα πεζοδρόμια και έπαιρναν δρόμο να συναντηθούν με άλλα στο παρακάτω στενό κι από εκεί να απλωθούν και πάλι στις διπλανές αυλές ή να χαθούν στις γραμμές των τραίνων, να μπουν στα λεωφορεία της γραμμής, να σεργιανίσουν με τα τραμ και να χωθούν κρυφά σε ένα ταξί. Χέρια τα ανακάλυπταν μέσα στις τσέπες ή στις τσάντες τους κι εγώ χθες είδα ένα να σεργιανίζει στο Σούνιο, ανάμεσα στις κολώνες και τις πέτρες.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> Κι όσο αυτά έκοβαν βόλτες , τόσο η πόλη γέμιζε άρωμα που ανάγκαζε τις πόρτες και τα παράθυρα να ανοίγουν και τους ανθρώπους να ξεχύνονται έξω.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Τι όμορφες μέρες ήταν εκείνες τότε.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span>
<span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Σαν εμφανιστούν και πάλι να το ξέρεις:</span><span style="font-family: "lucida grande";"> </span><span style="color: #ff7f00; font-family: "lucida grande"; font-style: italic;">όταν σου φωνάζω πορτοκάλι να βγαίνεις ...</span></span><br />
</span><div style="font-family: "Lucida Grande";">
<br /></div>
</div>
Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-32412842189949901282018-03-05T15:23:00.000+02:002018-03-05T15:23:09.564+02:00Σκάκι<div style="text-align: center;"> <font face="Tahoma"><strong><u><span style="font-family: Tahoma;">Το Σκάκι</span></u></strong></font><strong><u><br /> <br /></u></strong><font face="Tahoma">Έλα να παίξουμε... <br /> Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου <br /> Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη <br /> Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη</font> </div> <div style="text-align: center;"> <font face="Tahoma"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma;">Θα σου χαρίσω τους πύργους μου <br /> Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου <br /> Έχουν πεθάνει από καιρό <br /> πριν από μένα</span></font> </div> <div style="text-align: center;"> -- </div> <div style="text-align: center;"> <span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma;">Όλα, όλα και τ' άλογά μου θα στα δώσω <br /> Όλα, όλα και τ' άλογά μου θα στα δώσω <br /> Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω <br /> που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει</span> </div> <div style="text-align: center;"> <span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma;">δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη <br /> γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου <br /> μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά <br /> αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις</span> </div> <div style="text-align: center;"> --- </div> <div style="text-align: center;"> <span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma;">Έλα να παίξουμε...</span> </div> <div style="text-align: center;"> <span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma;">Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου <br /> Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω! <br /> Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα</span> </div> <div style="text-align: center;"> <span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma;">Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω <br /> Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω</span> </div> <div style="text-align: center;"> <span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma;">-- <br /> Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω <br /> που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει</span> </div> <div style="text-align: center;"> <span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma;">δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη <br /> γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου <br /> μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά <br /> αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις</span> </div> <div style="text-align: center;"> -- </div> <div style="text-align: center;"> <span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma;">Έλα να παίξουμε... <br /> Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...</span> </div> <div style="text-align: center;"> <span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma;">-- Μανώλης Αναγνωστάκης --</span> </div>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-87591179133593650402010-07-29T19:45:00.007+03:002018-06-08T15:45:46.606+03:00Δήθεν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<link href="file:///C:%5CUsers%5Cstella%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml" rel="File-List"></link><link href="file:///C:%5CUsers%5Cstella%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_editdata.mso" rel="Edit-Time-Data"></link><!--[if !mso]> <style> v\:* {behavior:url(#default#VML);} o\:* {behavior:url(#default#VML);} w\:* {behavior:url(#default#VML);} .shape {behavior:url(#default#VML);} </style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} </style> </div>
--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><span style="font-family: "; font-size: 12pt;"><!--[if gte vml 1]><v:shapetype id="_x0000_t75" coordsize="21600,21600" spt="75" preferrelative="t" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" filled="f" stroked="f"> <v:stroke joinstyle="miter"> <v:formulas> <v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"> <v:f eqn="sum @0 1 0"> <v:f eqn="sum 0 0 @1"> <v:f eqn="prod @2 1 2"> <v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"> <v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"> <v:f eqn="sum @0 0 1"> <v:f eqn="prod @6 1 2"> <v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"> <v:f eqn="sum @8 21600 0"> <v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"> <v:f eqn="sum @10 21600 0"> </v:formulas> <v:path extrusionok="f" gradientshapeok="t" connecttype="rect"> <o:lock ext="edit" aspectratio="t"> </v:shapetype><v:shape id="_x0000_i1025" type="#_x0000_t75" style="'width:230.25pt;"> <v:imagedata src="file:///C:\Users\stella\AppData\Local\Temp\msohtml1\01\clip_image001.jpg" title="shadow1"> </v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><!--[endif]--></span><link href="file:///C:%5CUsers%5Cstella%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml" rel="File-List"></link><link href="file:///C:%5CUsers%5Cstella%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_editdata.mso" rel="Edit-Time-Data"></link><!--[if !mso]> <style> v\:* {behavior:url(#default#VML);} o\:* {behavior:url(#default#VML);} w\:* {behavior:url(#default#VML);} .shape {behavior:url(#default#VML);} </style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} </style> <br />
--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><span style="font-family: "; font-size: 12pt;"><!--[if gte vml 1]><v:shapetype id="_x0000_t75" coordsize="21600,21600" spt="75" preferrelative="t" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" filled="f" stroked="f"> <v:stroke joinstyle="miter"> <v:formulas> <v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"> <v:f eqn="sum @0 1 0"> <v:f eqn="sum 0 0 @1"> <v:f eqn="prod @2 1 2"> <v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"> <v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"> <v:f eqn="sum @0 0 1"> <v:f eqn="prod @6 1 2"> <v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"> <v:f eqn="sum @8 21600 0"> <v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"> <v:f eqn="sum @10 21600 0"> </v:formulas> <v:path extrusionok="f" gradientshapeok="t" connecttype="rect"> <o:lock ext="edit" aspectratio="t"> </v:shapetype><v:shape id="_x0000_i1025" type="#_x0000_t75" style="'width:230.25pt;"> <v:imagedata src="file:///C:\Users\stella\AppData\Local\Temp\msohtml1\01\clip_image001.jpg" title="shadow1"> </v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><!--[endif]--></span><link href="file:///C:%5CUsers%5Cstella%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml" rel="File-List"></link><link href="file:///C:%5CUsers%5Cstella%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_editdata.mso" rel="Edit-Time-Data"></link><!--[if !mso]> <style> v\:* {behavior:url(#default#VML);} o\:* {behavior:url(#default#VML);} w\:* {behavior:url(#default#VML);} .shape {behavior:url(#default#VML);} </style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} </style> --><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><span style="font-family: "; font-size: 12pt;"><!--[if gte vml 1]><v:shapetype id="_x0000_t75" coordsize="21600,21600" spt="75" preferrelative="t" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" filled="f" stroked="f"> <v:stroke joinstyle="miter"> <v:formulas> <v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"> <v:f eqn="sum @0 1 0"> <v:f eqn="sum 0 0 @1"> <v:f eqn="prod @2 1 2"> <v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"> <v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"> <v:f eqn="sum @0 0 1"> <v:f eqn="prod @6 1 2"> <v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"> <v:f eqn="sum @8 21600 0"> <v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"> <v:f eqn="sum @10 21600 0"> </v:formulas> <v:path extrusionok="f" gradientshapeok="t" connecttype="rect"> <o:lock ext="edit" aspectratio="t"> </v:shapetype><v:shape id="_x0000_i1025" type="#_x0000_t75" style="'width:150pt;"> <v:imagedata src="file:///C:\Users\stella\AppData\Local\Temp\msohtml1\01\clip_image001.jpg" title="shadow"> </v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><!--[endif]--></span><img alt="" src="file:///C:/Users/stella/AppData/Local/Temp/moz-screenshot-3.png" /><div style="text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0IJ54Rh-OeSTe5w_8IO2X3iUcn69NqyLhWnP05CAB5TYSXNTntCISjsC1dqWo0E31ie1imqS_oyrv3CibvgdiFVfHal55vKl08WT9JOgNM_-PDSplzZCSBoGL8qzFhGZUhaB8ky0DgxRc/s1600/Lighting_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="590" height="162" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0IJ54Rh-OeSTe5w_8IO2X3iUcn69NqyLhWnP05CAB5TYSXNTntCISjsC1dqWo0E31ie1imqS_oyrv3CibvgdiFVfHal55vKl08WT9JOgNM_-PDSplzZCSBoGL8qzFhGZUhaB8ky0DgxRc/s320/Lighting_.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Αυτή πρέπει να ήταν। Την κοιτούσε πίσω από το σηκωμένο στα χείλη του ποτήρι με <span lang="EN-US">whisky</span> 15 ετών. Όταν πλησίαζε κι άλλο θα ήταν σίγουρος. Μέτρια στο ύψος, με καστανά μαλλιά που έπεφταν στους ώμους, ελαφρές καμπύλες τυλιγμένες σε μαύρο φόρεμα κι ένα κοραλλί κραγιόν- άσχημη επιλογή. Παπούτσια και νύχια σε κόκκινο χρώμα που θα μπορούσε να είναι αισθησιακό αλλά έμοιαζε φτηνό. Προσποιητό.<br />
Ναι, αυτή ήταν. Είχε πλησιάσει και μπορούσε να την μυρίσει. Μύριζε φόβο.<br />
Πώς ήταν εκείνο το έργο του Ζίσκιντ, το Άρωμα; Έτσι κι αυτός, μπορούσε να μυρίσει και να ξεχωρίσει τον άλλον από μέτρα μακριά μόνο με τη βοήθεια της μύτης του. Ο φόβος μύριζε σαν καθαρό οινόπνευμα, μάλλον σαν τη μυρωδιά οξυζενέ - αυτή που μύριζαν τα νοσοκομεία- ανακατεμένο με τυρί. Δεν ήθελε να περιγράφει έτσι τα συναισθήματα γιατί ξέπεφταν σε κάτι αισχρό και βρώμικο. Ο ίδιος προτιμούσε-αν και όποτε μιλούσε, και μιλούσε σπάνια- να τα περιγράφει σαν αρώματα βοτάνων και λουλουδιών. Τέλος πάντων, να τα περιγράφει σαν κάτι οικείο προς τον συνομιλητή του και κυρίως σαν κάτι που δεν θα τον σόκαρε.<br />
Αλλά αυτή μύριζε πολύ έντονα οξυζενέ και τυρί.<br />
Κατάπιε μια γερή γουλιά από το ποτό του. Ζωγράφος με τη δεύτερή της έκθεση σε μεγάλη γκαλερί της πρωτεύουσας. Οι πρώτες έγιναν σε δημαρχεία και δημόσιους χώρους του χωριού της και σε πολιτιστικούς συλλόγους. Είχε δημοσιεύσει και μια ποιητική συλλογή με δικά της έξοδα φυσικά, αλλά χωρίς επιτυχία ιδιαίτερη. Μάλλον, χωρίς καθόλου επιτυχία. Τώρα όμως λεγόταν ότι κοιμόταν με την ιδιοκτήτρια της γκαλερί κι έτσι άρχισε η καριέρα της κάτω από τα μεγάλα φώτα.<br />
Αξιολύπητο. Δεν ήταν καν ομοφυλόφιλη.<br />
Μπήκε αδιάφορα στην παρέα με την οποία μιλούσε και βρήκε την ευκαιρία να την παρακολουθήσει καλύτερα. Κίβδηλη. Τα μάτια της πάνω του όταν έπεσαν του το είπαν . Χρυσαφένια μάτια με μικρά πράσινα στίγματα , πιο ξέθωρα από την πέτρα στο δερμάτινο δαχτυλίδι που φορούσε στο δεξί παράμεσο. Κάπνιζε και έφτυνε τις λέξεις με σκληρότητα δήθεν και με μια αίσθηση γνώσης- δήθεν κι αυτή.<br />
Ήπιε άλλη μια γουλιά. Απόψε σίγουρα θα ήταν στο κρεβάτι του. Μέχρι το τέλος του μήνα θα την είχε έτοιμη για αυτά που ήθελε.<br />
Απομακρύνθηκε για να ξανακάνει μια βόλτα στη γκαλερί.<br />
Δήθεν.<br />
Αξιολύπητη.Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-48235369254971953372009-12-15T22:48:00.006+02:002009-12-15T22:59:05.003+02:00That wall...<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH6Rsq746h0QkEqIXZx5M65-XVL8V_9y7qxRVzx9hXyBZ6E5PjaanK5zU0KiTCrvnqp9QGTNHQM0bJWyc3q1O5KnzZ2CqaDB0F6OfDpowbuo6pbucLKLKk-9T_eH5VbJoMPKkkj5eboklQ/s1600-h/dali1.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 317px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415568355119543026" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH6Rsq746h0QkEqIXZx5M65-XVL8V_9y7qxRVzx9hXyBZ6E5PjaanK5zU0KiTCrvnqp9QGTNHQM0bJWyc3q1O5KnzZ2CqaDB0F6OfDpowbuo6pbucLKLKk-9T_eH5VbJoMPKkkj5eboklQ/s400/dali1.jpg" /></a> <em><span style="font-size:78%;">(Dali, two harlequins, 1942)</span></em><br /><div align="center"><em></em></div><br /><div align="center"><em><br /><span style="font-size:78%;">"...Ωραίος είναι ο κόσμος που ζούμε! Ποιος είναι τόσο απατεώνας<br />που να μη βλέπει αυτήν την ολοφάνερη σκευωρία;<br />Kαι ποιος είναι τόσο αναιδής που λέει πως δεν βλέπει τίποτε;<br />Κακοφτιαγμένος ο κόσμος και όλα θα καταστραφούν,<br />αφού πρέπει τέτοια κακά σωπαίνοντας να βλέπεις..."<br /><br />(Σαίξπηρ, Ριχάρδος Γ', πράξη 3, σκηνή 6)</span></em><span style="font-size:78%;"> </span></div><span style="font-size:78%;"><br /><div align="left"><br />```` ```````````````````````````````````</div></span><div align="left"><br /><span style="font-size:85%;">Ξημερωθήκαμε με έναν τοίχο καταμεσής του χωραφιού μας.<br />Αρχικά βέβαια ανακαλύψαμε μία σειρά από πέτρες σε ευθεία, που διέσχιζαν τον χώρο.<br />«Περίεργο», σκεφτήκαμε και ανάψαμε τσιγάρο. Συσκεφθήκαμε λίγο πάνω στο πότε να έγινε άραγε αυτό κι αν ήταν από χθες το απόγευμα που δουλεύαμε εκεί ή κάποιος το έκανε το βράδυ. Στη συνέχεια γυρίσαμε την πλάτη.<br /><br />Την άλλη μέρα είχε εξελιχθεί σε μικρό τοιχαλάκι. Ρωτήσαμε το γείτονα αλλά δεν ήξερε τίποτα ούτε είχε δει κάτι. Έτσι το βρήκε το ξημέρωμα κι απορούσε τι το θέλαμε.<br />Κάναμε χάζι, μάλιστα αφήναμε εκεί πάνω τα εργαλεία μας για να μην τρέχουμε στην άλλη άκρη του χωραφιού. Καθόμασταν πάνω του να πιούμε ένα καφέ , να καπνίσουμε λίγο, φωνάξαμε και 2-3 χωριανούς να το δουν και να πούνε τη γνώμη τους. Η τοπική εφημερίδα το έκανε σχόλιο στις πίσω σελίδες με τα κοινωνικά.<br /><br />Την τρίτη μέρα είχε προχωρήσει σε μήκος όπως και ύψος. Έφτανε τώρα στο ένα μέτρο. Ήταν Σάββατο και τα παιδιά του χωριού έφτασαν κι ανακάλυψα ότι μερικά είχαν ζωγραφίσει καρδιές, που τις πλήγωνε ένα βέλος κι εκείνες μάτωναν βουβά.<br />Αρχίσαμε να ανησυχούμε, αλλά κατέφθασε το απόγευμα ένας φωτογράφος και δυο - τρεις στάθηκαν να φωτογραφηθούν, τινάζοντας το χώμα από τα ρούχα τους και δοκιμάζοντας το «καλό» τους χαμόγελο, αυτό που κρατούσαν για γιορτές κι άλλες επίσημες μέρες.<br />Αρνήθηκα να είμαι στο πλάνο και κάπνιζα στη σκιά μιας κυδωνιάς κοιτώντας προβληματισμένος την ομάδα που απλωνόταν, μαζευόταν, γονάτιζε κι έδειχνε το καλό της προφίλ κατά τις προσταγές του φωτογράφου.<br />« Έπρεπε να βγάλεις τις ρίζες», άκουσα μια φωνή και προς στιγμή νόμισα ότι μίλησα δυνατά.<br />Γύρισα κι είδα πίσω μου τον τρελό του χωριού.<br />«Ο Σπόρος φυτρώνει όταν βρει χώμα κι όταν τον ποτίζεις» συνέχισε να λέει μαζεύοντας αγριοξινάκια σε ένα βρώμικο σάκο και έφυγε σκυφτός. </span></div><div align="left"></div></div>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-57574269266265999812009-12-04T15:50:00.005+02:002009-12-04T15:57:31.955+02:00will you?...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYqyLNk6rrihWRkS4CMUgTV61WIgXW8T_4NWm8F5gRewjUqwOwBSRTRmN965Vc0-U9tiaHQbHeu_voycKBXi0J7VH162sY3bSc_x_EPRpRCvJ8i3Aw4NhaqIG5emneDSRxFBxMN0WqwzfE/s1600-h/red+lips-red+wine.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 263px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5411379241114078530" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYqyLNk6rrihWRkS4CMUgTV61WIgXW8T_4NWm8F5gRewjUqwOwBSRTRmN965Vc0-U9tiaHQbHeu_voycKBXi0J7VH162sY3bSc_x_EPRpRCvJ8i3Aw4NhaqIG5emneDSRxFBxMN0WqwzfE/s400/red+lips-red+wine.jpg" /></a> <em>- Λοιπόν, θα πολεμούσες για μένα;<br /></em><div></div><div>Η βραδιά ξεκίνησε κι εγώ ακόμα ετοιμαζόμουν και βαριόμουν.<br />Αποφάσισα όμως να ξεκολλήσω για λίγο από τη μιζέρια που με έτρεφε μήνες και μήνες και να βαφτώ με τα χρώματα του πολέμου που διενεργείται σε μπαρ και clubs.<br />Κοιτούσα τον εαυτό μου σε ένα σκονισμένο καθρέφτη κρατώντας στο χέρι τη μάσκαρα, όταν τον είδα να με κοιτά πίσω και να μου κλείνει το μάτι.<br />Λες; Το ροζ κραγιόν θάφτηκε στο ντουλάπι που κοιμόταν καιρό και ανέσυρα εκείνο το παλιό, το κατακόκκινο.<br />Απόψε δε με νοιάζει τίποτα.<br /></div><br /><div><em>-Αλήθεια βαριόσουν να βγεις;</em><br />Έβαλα τα γέλια σηκώνοντας το 4o ποτήρι βότκα και ήπια την τελευταία γουλιά. Έσβησα το τσιγάρο.<br /><br /><em>- Πάμε μια βόλτα κόντρα στον άνεμο. Είσαι;</em><br />Με κοίταξε πίσω από τα μακριά του μαλλιά κι ύστερα πέρασε τα δάχτυλά του ανάμεσα στα δικά μου. Όλο το βράδυ είχε πιει ένα μόνο ποτήρι κόκκινο κρασί κι αναρωτιόμουν αν ήταν ικανό για να υψώσει τα φτερά του κάποτε.<br />Μια περίεργη ύπαρξη που προέκυψε στο μισοσκόταδο ενός μπαρ. Γνωστός στην παρέα, άγνωστος σε εμένα μέχρι πριν λίγες ώρες. Δεν είχε προλάβει όμως να ξημερώσει η νέα μέρα , όταν έσκυψε ξαφνικά στο αυτί μου καθώς γελούσα με κάποιον και με ρώτησε:<br /><br /><em>- Θα πολεμούσες για μένα, αν στο ζητούσα;<br /></em><br />Έπαιζε εκείνη τη στιγμή το τραγούδι μου. Παράγγειλα δύο σφηνάκια για μένα και τον Dj και ξαναγύρισα προς το μέρος της βραχνής φωνής που έθετε ερωτήματα μέσα στη νύχτα.<br /><br /><em>- Ξέρεις την Πενθεσίλεια;</em>ρωτώ. </div>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-13276427882727502452009-11-24T18:04:00.003+02:002009-11-24T18:10:42.097+02:00Μικρός εγώ...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMAdtEIAQZd_ye3k19odXTjtkX9wf699Hegz3k6MgJhXuCXoj-tWuiq1A_E7Tb5PHjhhGw_RzelmY3hRnGRKrBP5R4Qp4tKl1TYAm3c_vMsnzjJVYiU69te3d6UadCOM8-GjTlMq8Eb1P7/s1600/phantom-.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 264px; DISPLAY: block; HEIGHT: 277px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5407702321453491922" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMAdtEIAQZd_ye3k19odXTjtkX9wf699Hegz3k6MgJhXuCXoj-tWuiq1A_E7Tb5PHjhhGw_RzelmY3hRnGRKrBP5R4Qp4tKl1TYAm3c_vMsnzjJVYiU69te3d6UadCOM8-GjTlMq8Eb1P7/s400/phantom-.jpg" /></a><br /><div><br /><span style="font-family:times new roman;font-size:100%;">Είμαι ένας μικρός δολιοφθορέας.<br /><br />Δε με πιστεύετε γιατί τα πρωινά, κάτω από το φως της μέρας, αποδυναμωμένος γυρίζω και συστήνομαι με ένα χαμόγελο κι ένα λουλούδι στα μαλλιά.<br /><br />Ανδρόγυνη φιγούρα.<br /><br />Μα δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένας μικρός δολιοφθορέας.<br /><br />Περιμένω στη γωνία απολαμβάνοντας το τσιγάρο μου και καραδοκώ.<br /><br />Είμαι εκείνος που ξεπροβάλλει κάτω από το μαξιλάρι σαν κλείσετε τα μάτια και τότε ανασύρω εικόνες, λέξεις, αγωνίες και τις στοιβάζω στα βλέφαρά σας ακκιδώνοντας τα όνειρά σας με τα Πρέπει και Μη.<br /><br />Ω,ναι! Εγώ είμαι εκείνος που σκαλίζω τη μνήμη και ξεθάβω φαντάσματα.<br /><br />Εκείνος που στήνει μπροστά σας τα πιο κρυμμένα μυστικά, τις πιο σκληρές λέξεις, τη μία έστω αποτυχία σας, τις απιστίες, τα ψέματα, τους φόβους.<br /><br />Ω,ναι! Είμαι εκείνος που παίζει με τους φόβους σας.<br /><br />Εκείνος που διατάζει τα σύννεφα να μαζευτούν μέσα στο καλοκαίρι του χαμόγελού σας.<br /><br />Είμαι εκείνος που δένει τις χαρές σας και με αγκίστρια τις σύρει στο βυθό της λύπης.<br /><br />Εκείνος που ανασύρει τις ελλείψεις σας για να προβάλλει τον πιο μικρό, χυδαίο, άσχημο και δειλό εαυτό σας.<br /><br />Δε με πιστεύετε;<br /><br />Μα με έχετε συναντήσει.<br /><br />Κι όσοι από εσάς επιμένετε να με αρνείστε, μην ανησυχείτε.<br /><br />Θα συναντηθούμε σύντομα.<br /><br />Προσέξτε!<br /><br />Μην κλείνετε τα μάτια ανυποψίαστοι.<br /><br /></span><strong><span style="font-size:85%;">Δεν είσαστε πια αθώοι.</span></strong> </div>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-41237378209556913062009-11-13T23:05:00.004+02:002009-11-13T23:17:37.478+02:00Gimme a mask!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOdr4PQf_nXfQ4Te0rhQogVFHYgz_M-IAcPj4cK0LUn3_6l8wBD7Ao4g9pYmPieaMEupQupzh5fal3s0lK_9rdt01gdj6x-z3Cv7Uv37kxBAi3UbkE3uOdNqXFS19971nPw-WHuEdWPW9S/s1600-h/cry%5B1%5D.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 313px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOdr4PQf_nXfQ4Te0rhQogVFHYgz_M-IAcPj4cK0LUn3_6l8wBD7Ao4g9pYmPieaMEupQupzh5fal3s0lK_9rdt01gdj6x-z3Cv7Uv37kxBAi3UbkE3uOdNqXFS19971nPw-WHuEdWPW9S/s400/cry%5B1%5D.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5403699256773531602" /></a><br /><br /><em>"Περάστε! Περάστε! Ελάτε στη σκηνή μας και θαυμάστε. Απόψε κοντά σας ο μοναδικός , ο ένας, ο άντρας με τα δύο πρόσωπα".</em><br /> <br />Ψιτ! Εδώ, πίσω από την κολώνα.<br /> Άδικα προσπαθείς τελάλη. Κόσμος δεν θα έρθει. Βλέπεις, εδώ, στη μικρή μας πόλη όλοι έχουμε δύο πρόσωπα. Τι; Δεν το ήξερες; Μα, καλά, πώς και εμφανιστήκατε σε αυτό το κομμάτι γης που το έχουν ξεχάσει όλοι;<br />Ναι, λοιπόν, δύο πρόσωπα έχουμε. <br />Έλα λίγο πιο δω. Μη μας δουν. Θα καταλάβεις. Ωραία, εδώ δεν έχει πολύ φως. <br />Μη φοβάσαι και μην κοιτάς πίσω σου. Δεν κινδυνεύεις από μένα και κανένας δεν θα μπει στην σκηνή σου.<br />Σου λέω,δύο πρόσωπα.Ένα την ημέρα κι ένα τη νύχτα. Δεν ξέρω πώς και πότε έγινε αυτό. Από πάντα.<br />Ξέρω πολλούς, πολλούς μα την αλήθεια, που έχουν φυλαγμένα σε σεντούκια από έβενο, ξύλο που δε φύτρωσε ποτέ σε τούτα τα μέρη- άγνωστο πώς γέμισε ο τόπος μας, ο κόσμος μας, ο μικρό-κοσμός μας, με αυτά- έχουν φυλαγμένα λοιπόν προσωπεία κι άλλα, κληρονομιά από τους προπαππούδες τους. Τα κρατάνε φυλαγμένα και τα φροντίζουν. Ανοίγουν το σεντούκι μια φορά το χρόνο. Πρόσωπα-προσωπεία, χιλιάδες πρόσωπα, δε με πιστεύεις; Χάλκινα. Ναι, χάλκινα! Σε αυτόν τον τόπο που τίποτα χάλκινο δεν υπάρχει άλλο, το ήξερες; Δυο -τρεις προσπάθησαν να λυώσουν τα δικά τους μα τα άτιμα δεν έλυωναν με τίποτα κι έτσι κανένα άλλο αντικείμενο δεν μπορέσαμε να φτιάξουμε από χαλκό.<br />Ναι, κύριε τελάλη. Δεν σε χρειαζόμαστε. Έχουμε άφθονα πρόσωπα.<br />Εγώ; Εγώ τι κάνω εδώ, μπροστά από τη σκηνή σου;<br />Ω, εγώ... Ντρέπομαι τόσο. <br />Σςςςς!Μη μιλάς δυνατά! <br />Το μόνο άτομο στην πόλη, ναι , πόλη είμαστε, που - ντρέπομαι, ω, πόσο ντρέπομαι -<br />το ομολογώ, δεν έχω τέτοια κληρονομιά.<br />Πες μου. Πες μου μια τιμή! Πόσο τα πουλάς; Χρειάζομαι, το έχω ανάγκη!<br /><br />'Ανοιξα το παλιό εβένινο σεντούκι των προγόνων μου όταν 21 ετών έγινα και δε βρήκα τίποτα άλλο από σαρανταποδαρούσες. Χιλιάδες σαρανταποδαρούσες. Χιλιάδες! Που άρχισαν να ξεχύνονται από το σκέπασμα και γέμισαν το σπίτι μου. Από τότε μένω πάνω σε ένα δέντρο γυμνό χωρίς φύλλα, κρεμασμένος.<br />Γιατί αυτά τα ζωύφια κατέκτησαν το σπίτι μου και κάνουν θόρυβο, ω πόσο θόρυβο , με τα χιλιάδες πόδια τους να κτυπάνε στο σανιδένιο μου πάτωμα.<br />Πες μου. Πόσο τα χρεώνεις;<br />Πες μου μια τιμή! Πες μου!<br />΄Εχω ανάγκη τα προσωπεία σου.Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-19435312029470960692009-11-04T11:12:00.000+02:002009-11-04T11:46:14.541+02:00χωρίς αρχή...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ-jhIwQl14_c_9bcfic0RJELc2zZTJL06KcMqdKYgJUkJtIDKDpayV-YnobQyN_LTmEiwslMzFBPUA9xKJqDdI0JDQImafpYrW8LPmCBWbh2AD8I8se0La6sDO6Wvt28N-6Qv6XOnPmGp/s1600-h/rainynight.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 350px; DISPLAY: block; HEIGHT: 393px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5227975658220064210" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ-jhIwQl14_c_9bcfic0RJELc2zZTJL06KcMqdKYgJUkJtIDKDpayV-YnobQyN_LTmEiwslMzFBPUA9xKJqDdI0JDQImafpYrW8LPmCBWbh2AD8I8se0La6sDO6Wvt28N-6Qv6XOnPmGp/s400/rainynight.jpg" width="350" height="378" /></a><br /><br /><br /><div>Εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου.<br />Ίσως και να ήταν χρόνια εκεί περιμένοντας το αύριο κι εγώ τον είδα μόλις σήμερα.<br />«Πρέπει να σταματήσω να τριγυρνώ στα σοκάκια νύχτες που δεν έχει φεγγάρι», σκέφτηκα.<br />Μα ήταν αυτή η βροχή που άρχισε να πέφτει κι έκανε τους τοίχους διάφανους και το ταβάνι ασφυκτικά χαμηλό.<br /><br />'Aνοιξα την πόρτα παίρνοντας μαζί μου ένα κόκκινο γεράνι κι ένα μαύρο παλτό συντροφιά και κλείδωσα πίσω μου τις αναμνήσεις.<br />Η φλόγα από το σπίρτο που τρεμόπαιξε στο σκοτάδι με έκανε να σταθώ και ξεχώρισα τη φιγούρα του στα σκαλιά ενός παλιού σπιτιού. Τράβηξε μια ρουφηξιά από το στριφτό του και με κοίταξε.<br />«Θέλεις ένα;», με ρώτησε.<br />Κάθισα δίπλα του χωρίς να απαντήσω.<br /><br />«Πόσα χρόνια γυρνάς ξυπόλητη στη βροχή;», συνέχισε να ρωτάει στρίβοντας τσιγάρο.<br />«Δεν θυμάμαι»,απάντησα κι ανασήκωσα τους ώμους κοιτάζοντας απορημένη τις γυμνές μου πατούσες.<br />'Aραγε να του πω ότι χάρισα τις μπότες μαζί με τη μνήμη μου σε ένα λευκό άλογο πέρυσι το φθινόπωρο όταν δραπέτευσα από έναν κατάμαυρο πίνακα;<br />Δεν θα με πιστέψει.<br /><br />Η βροχή δυνάμωνε κι εμείς κοιτούσαμε τις καύτρες των τσιγάρων μας να καίνε τον χρόνο σιγά σιγά.<br />« Από τί ξέφυγες εσύ;», τον ρώτησα.<br />«Από τον φρικτό μέσο όρο που βάραινε πάνω μου»<br />'Aλλος ένας συνοδοιπόρος λοιπόν.<br />Χαμογέλασα.<br /><br />«Τραγούδησέ μου», του ζήτησα βλέποντας την κιθάρα που είχε περασμένη στον ώμο.<br />«Τραγούδησέ μου για ένα πολύχρωμο αερόστατο που πετάει σε φλογισμένο ουρανό. Για τη βροχή που κλαίει μόνο για μένα. Έτσι απλά, σαν παραμύθι χωρίς αρχή.»<br /><br />Πριν ξημερώσει πέταξε από πάνω τους ένα γεράκι και τα επόμενα 7 χρόνια μιλούσε στους ουρανούς για αυτό που είδε κάποτε.<br />Κάποτε , που δυο άγνωστοι κατέκτησαν τη νύχτα και τη βροχή με δυο τσιγάρα και ένα κόκκινο γεράνι.<br />Έτσι απλά, χωρίς αρχή.</div>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-66585493208074077362009-10-31T15:07:00.004+02:002009-10-31T15:12:48.058+02:00Πάμε;<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGgZQyoK9tC70OTE3bIgMKKkfHwG2ROKHZK4nzAWih6D5HDZUSo2uiCxbW_FY33_tsZ1FFWw0z0hq28cB-scFDghNUNtFIM7ItgFTij_16oS7XCl3Kx2wFeb5GWRiNkfuJMVK7lbtCqH9V/s1600-h/loneliness+(2).bmp"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 267px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398751211150552354" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGgZQyoK9tC70OTE3bIgMKKkfHwG2ROKHZK4nzAWih6D5HDZUSo2uiCxbW_FY33_tsZ1FFWw0z0hq28cB-scFDghNUNtFIM7ItgFTij_16oS7XCl3Kx2wFeb5GWRiNkfuJMVK7lbtCqH9V/s400/loneliness+(2).bmp" /></a><br /><br />Με μια πρώτη ματιά έμοιαζε με αυτό που ζητούσα. Μικρό, σκοτεινό και ήσυχο.<br />Χώθηκα σε μια γωνιά στην μπάρα , με την πλάτη στον τοίχο για να νιώθω τα νώτα μου καλυμμένα και να ελέγχω τον χώρο.<br />Πριν προλάβω να βγάλω τον καπνό μου, μια ξανθούλα με αποστεωμένο πρόσωπο στήθηκε απέναντι περιμένοντας παραγγελία. Παράγγειλα τη βότκα μου κι ευχήθηκα να ήταν καθαρή. Στρίβοντας τσιγάρο έριξα μια ματιά στο καταφύγιο. Οι τοίχοι ήταν χτισμένοι με τούβλα και πάνω από την είσοδο έστεκε ένα παλιό ποδήλατο.<br /><br /><em>Τελικά θα μάθω ποτέ ισορροπία;</em> αναρωτήθηκα για άλλη μια φορά.<br /><br />Πάνω στην μπάρα γλάστρες χαμηλές με βασιλικό και σκονισμένα μπουκάλια που έπαιζαν με μια ρετρό διάθεση το ρόλο κηροπηγίου. Στο δεξί μου χέρι με πλησίαζε απειλητικά ένας μικρός κάκτος, αλλά το έπαιξα αδιάφορη. Γραμμόφωνα, παλιά ραδιόφωνα και ρολόγια αποτελείωναν τον διάκοσμο.<br />Αρκετά με την αισθητική του ιδιοκτήτη. Προφανώς οργισμένος νέος αρχές του '80 με μηχανή μεγάλου κυβισμού και στενό τζην, αν δεν είχε ξεχειλώσει από την καλοπέραση που φέρουν μια γυναίκα και 2-3 παιδιά.<br /><br />Εκτός από μένα στο μαγαζί ήταν δύο άντρες σε ένα τραπεζάκι κοντά στην πόρτα, με σκούρα ρούχα και σκονισμένο βλέμμα, το οποίο με ακολουθούσε από τη στιγμή που μπήκα. Τώρα, ο ένας είχε γυρίσει δήθεν διακριτικά την καρέκλα προκειμένου να ρίχνει πλάγιες ματιές προς το μέρος μου. Αισθάνθηκα να παρακολουθείται κάθε κίνησή μου μέχρι να φέρω στα χείλη το τσιγάρο και να το ανάψω. Σκέφτηκα προς στιγμή να τους δώσω κάτι να με θυμούνται , αλλά προτίμησα να μείνω ήσυχη περιμένοντας να χάσουν το ενδιαφέρον τους.<br /><br />Το ποτό έμοιαζε καθαρό και αρκετή η δόση και οι πρώτες γουλιές ήταν τόσο απολαυστικές όσο το νερό μια ζεστή μέρα.<br />Το πρώτο έφερε το δεύτερο και στη συνέχεια το τρίτο προτού ζητήσω κάτι να φάω.<br />Ένα πιάτο με πατάτες και αυγά τηγανισμένα σε ταγγισμένο λάδι και φέτες ντομάτες γύρω με σκοτεινή όψη , προσγειώθηκε μπροστά μου.<br /><br />Οι ώρες περνούσαν ευχάριστα με έντεχνα ελληνικά. Κατάλαβα ότι είχε νυχτώσει όταν η μουσική άλλαξε σε rock και τη θέση της ξανθιάς πίσω από τη μπάρα πήρε ένας τύπος με καράφλα και -τι συνηθισμένο- μια κοτσίδα λεπτή και άνευρη.<br /><br />Είχα πάει ήδη 2 φορές στην τουαλέτα και περίμενα το επόμενο ποτό όταν άκουσα δίπλα μου μια βραχνή φωνή κι ένα σφηνάκι με Jack Daniel's στη θέση της Absolut.<br />Γυρνώντας αντικρίζω ένα χαμόγελο. Γένια κάποιων ημερών, κοντά σγουρά μαλλιά με γκρίζες τούφες διάσπαρτες, τζην και μαύρα.<br /><br /><em>Καλά τα πας </em>, σκέφτηκα.<br />Προφανώς είχε γλιστρήσει στο διπλανό σκαμπό αθόρυβα όσο παράγγελνα.<br />Έτσι κι αλλιώς είχα πάψει από ώρα να κοιτάζω την πόρτα. Δεν περίμενα πια τίποτα.<br /><br />- Πάμε; ρώτησε.<br /><br />Για λίγο έμεινα να τον κοιτώ χωρίς να καταλαβαίνω. Βόλτα τώρα που αρχίζει η νύχτα;<br /><br />Συνειδητοποίησα όμως ότι εννοούσε το σφηνάκι, καθώς είχε σηκώσει το δικό του και με κοίταζε. Σήκωσα το δικό μου.<br /><br />- Και δεν πάμε;Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-87393568569710217042009-10-29T20:58:00.002+02:002009-10-29T21:04:39.323+02:00An alien.....<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXHGxBMDCjV-YwYKmhLD_cc9Vi7b45pYo7vL4rtq0NiXO_FdJwGvLp9EXIQ72K_pLNY7-4lSHzPDHp4leYzBZ453EyIeUeu99nSs0P3XQ_zQ1ZjlBK0UgdM0_cpw4by07pOwlrpCMzLCdU/s1600-h/man1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 268px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXHGxBMDCjV-YwYKmhLD_cc9Vi7b45pYo7vL4rtq0NiXO_FdJwGvLp9EXIQ72K_pLNY7-4lSHzPDHp4leYzBZ453EyIeUeu99nSs0P3XQ_zQ1ZjlBK0UgdM0_cpw4by07pOwlrpCMzLCdU/s400/man1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398099633494709586" /></a><br /><br /><br /><br />Συναντήθηκα με τη μοίρα μου σε ένα μπαρ μέρα μεσημέρι.<br /><br />Είχα κρυφτεί εκεί μη με πετύχει ο ήλιος.<br /><br />Με κοίταξε και παράγγειλε ό,τι έπινα χαμογελώντας.<br /><br />Έτσι δε γίνεται; Συναντάς τη μοίρα σου στο μονοπάτι που έχεις πάρει για να της ξεφύγεις.*<br /><br /> <br /><br />Ταξίδευα όλη τη νύχτα και ξημερώθηκα ανάμεσα σε χαμηλά βουνά με πολλές ελιές.<br /><br />Όταν ο ήλιος μού έδειξε τα δόντια του απειλητικά, μπήκα σε ένα βενζινάδικο αναζητώντας καύσιμα για το αυτοκίνητο και πληροφορίες για μένα.<br /><br />Ατύχησα. Ο βενζινάς λίγο μεγαλύτερος μου, με γυαλάκια σοφιστικέ, κοντό ξανθό μαλλί και κόκκινη μπλούζα, μου χαμογέλασε τόσο γλυκά κι αθώα, σαν λύκος χορτασμένος , που δεν άντεξα να του χαλάσω το όνειρο.<br /><br />Φορώντας το μικρό μου ροζ χαμόγελο που ξεγελά, για να του αποσπάσω την προσοχή από τα σημάδια με αίμα στην πλάτη, έπιασα κουβέντα για τον καιρό. Κέρδισα ένα καλό πλύσιμο στο παρμπρίζ αλλά έφυγα βλαστημώντας χαμηλόφωνα μέσα από τα δόντια μου, αφού δεν έμαθα αυτό που ήθελα.<br /><br />Δεν ήξερα σε ποια πόλη ήμουν. Θυμάμαι ότι λίγα χιλιόμετρα πριν πέρασα μια γέφυρα και μια πινακίδα με το όνομα ενός ποταμού, αλλά νερό δεν είδα- είμαι σίγουρη για αυτό<br /><br /> - Άι σιχτίρ, ξαναείπα κι έψαξα τυφλά να βρω το πακέτο του καπνού. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία το όνομα, μονολόγησα. Μια πόλη σαν τις άλλες που συνάντησα όλους αυτούς τους μήνες, έτσι δεν είναι;<br /><br /> <br /><br />Έχω τη συνήθεια να μιλάω στον εαυτό μου κι ενίοτε να μου απαντά, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Τώρα έπρεπε να βρω καταφύγιο.<br /><br />Το βρήκα σε κάποιο από τα στένα πάνω από μια κεντρική πλατεία με ετοιμοθάνατους φοίνικες και κάτι άλλα δέντρα- ιτιές μήπως; Η σχέση μου με τα φυτά είναι αδύνατη- εξαιρούνται αυτά που φέρουν 2 πόδια.<br /><br />Απέξω υπήρχαν τέσσερα κόκκινα τριαντάφυλλα που με παρέπεμπαν σε bourbon κι αυτό ήταν ικανό στοιχείο. Πάρκαρα σε ένα σοκάκι, δίπλα από ένα κάδο σκουπιδιών ξέχειλο και με αφόρητη οσμή . Απέναντι δύο περιστέρια συνέχιζαν να με κοιτάνε όσο χρειάστηκα να βγω από το αυτοκίνητο, να τεντωθώ για να ξεμουδιάσω από τόσες ώρες οδήγησης, να χασμουρηθώ, να στρίψω ένα τσιγάρο, να βρίσω για τον χαμένο αναπτήρα στην τελευταία στάση που είχα κάνει , να κλειδώσω και να σηκώσω το γιακά από το δερμάτινο μπουφάν που είχε ζήσει καλύτερες μέρες κι ακόμα καλύτερες νύχτες .<br /><br />Η γειτονιά ήταν ό,τι έπρεπε. Γεμάτη σκουπίδια και εγκαταλελειμμένα κτίρια , όπως αυτό των περιστεριών. Κάτι μου θύμιζε το όλο σκηνικό. Μα, έτσι δε μοιάζει κάθε επαρχιακή πόλη που την έχουν λησμονήσει οι δαίμονες;<br /><br />I'm an alien, I'm a legal alien, μουρμούρισα και άνοιξα την πόρτα.<br /><br /> ` ` ` <br /><br /> <em> *(ατάκα από την ταινία The International )</em>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-27745752493742305542009-09-28T12:15:00.003+03:002009-09-28T12:21:13.033+03:00I'm shooting U...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9SKRBGBu9_UiNn6-5WNvX0UKMWty6jngYqOoDx-o6B7y73xU3BG6UuzBuf_fd6qeNua_18PU0PtLqZJY6ac6EL6ybhEvoc70sVlrB6igOYAM1KxNuERHS6-AisEN20nX74vhzIs11pwsD/s1600-h/loneliness+(2).bmp"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 267px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5386445469568892242" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9SKRBGBu9_UiNn6-5WNvX0UKMWty6jngYqOoDx-o6B7y73xU3BG6UuzBuf_fd6qeNua_18PU0PtLqZJY6ac6EL6ybhEvoc70sVlrB6igOYAM1KxNuERHS6-AisEN20nX74vhzIs11pwsD/s400/loneliness+(2).bmp" /></a><br /><div></div><br /><div></div><br /><div></div><br /><div>- Σου χρωστάω.<br /><br />Ουφ, το κεφάλι μου γυρίζει από τις βότκες, πεινάω κιόλας κι αυτή από πάνω μου να με κοιτά και να μου μιλά. Τα μαλλιά της βρώμικα και ανακατεμένα πέφτουν στους ώμους, πάνω από μια ζακέτα πλεκτή, γαλάζια θαρρώ.<br /><br />Γαλάζια και τα μάτια της, αλλά όσο ξημερώνει μοιάζει να ξεθωριάζει το χρώμα . Ναι, κοίτα! Ρέει προς τις άκρες, κυλάει στις ρυτίδες δίπλα από τα μάτια, κατεβαίνει στη μύτη, γεμίζει γαλάζιο χρώμα τα χείλη.Τρέχει μια σταγόνα στο πηγούνι και σκάει πάνω στο χέρι μου. Τινάζομαι ξαφνιασμένη.<br /><br />Και κουρασμένη. Βαρέθηκα τον πόνο και το παράπονο του καθενός. Λες μια κουβέντα κι αρχίζει η ιστορία- χιλιοειπωμένη- σχετικά με βάσανα και πόνο. Λες και πρέπει να μετρήσουμε τον πόνο μας να δούμε ποιος είναι πιο μεγάλος.Έλεος πια! Τί να γυρεύει η ομορφούλα μέσα στο κέντρο με μουσική και καπνούς;<br /><br />- Τι θέλεις , καλή μου; Προσπαθώ να είμαι ήρεμη.<br /><br />- Σου χρωστάω. Εσύ το είπες.<br /><br />Πίνω άλλη μια γουλιά από τη βότκα μου μήπως και θυμηθώ. Στρίβω και τσιγάρο να κερδίσω χρόνο. Το ανάβω και φυσώ ψηλά τον καπνό. Δε νομίζω ότι το γαλάζιο των ματιών της αντέχει άλλο ξεθώριασμα.<br /><br />- Άκου να σου πω. Πώς είπες το ονομάτάκι σου; Ζωή;Παίζει και το τραγούδι μου τώρα και με ενοχλείς. Εγώ χρωστούμενα δεν έχω και δε μου έχουν πια. Τι πας και θυμάσαι; Πλήρωσα καλή μου. Πλήρωσα! Όσο για το τί μου χρωστάνε... Όποιος το νομίζει δε το φιλοσοφεί. Πράττει. Να σου βάλω ένα ποτό να ηρεμήσεις λίγο. Αλλά μη μιλάς πια. Βαρέθηκα τα λόγια. Με κουράζουν. Κι έπιασε και μια βροχή.. Να πιω το ποτό και να πάω σπίτι να με αποκοιμήσει ο ήχος της.<br /><br />Άντε στην υγειά μας. Κι αν δεν το μπορείς, άντε γειά! </div>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-76117623020004987382009-09-17T22:25:00.003+03:002009-09-17T22:37:51.831+03:00Karim....<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRNX0cEdcda80eGZgRGfxAMHxD0w-eXdNxKxuY9jtgVGCsTrWTy7NSDdooAQ2TRiteq758UZPFWC2RN0WOLn-3J3V6ypyMEyOESWPiT903csFihiotRqwxRh9qR19Q2h8FhCFem964M1Ai/s1600-h/Silk_Road_Desert.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 273px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5382522813881754082" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRNX0cEdcda80eGZgRGfxAMHxD0w-eXdNxKxuY9jtgVGCsTrWTy7NSDdooAQ2TRiteq758UZPFWC2RN0WOLn-3J3V6ypyMEyOESWPiT903csFihiotRqwxRh9qR19Q2h8FhCFem964M1Ai/s400/Silk_Road_Desert.jpg" /></a><br /><div>Σκούπισε με το μανίκι το μέτωπο που έσταζε από τον ιδρώτα του μεσημεριού. </div><br /><div>Ανάμεσα στα τελευταία κτίρια της μικρής πόλης αισθανόταν ζαλισμένος από τη μπόχα που ανέδυαν μικρά, πλινθόκτιστα σπίτια, μονώροφα κυρίως, μιας γειτονιάς όπου τα πιτσιρίκια έτρεχαν ξυπόλητα κυνηγώντας αποστεωμένα σκυλιά και γάτες με μαδημένες ουρές κι αυτιά.<br />Αναρωτήθηκε αν το αυτοκίνητο θα τον περίμενε ακόμα στο παλιό γκαράζ όπου θα το φυλούσε ένας γέροντας τον οποίο πλήρωσε σχετικά καλά. </div><br /><div><br />Τράβηξε την παλιά σιδερένια πόρτα που έγρουξε ασθματικά ,κλωτσώντας κάποιες κότες που μπερδεύονταν στα πόδια του. Ευτυχώς ήταν εκεί το όχημα αν και μερικές ακόμα κότες ξεπετάχτηκαν κάτω από τις ρόδες όταν έβαλε μπροστά τη μηχανή, αφήνοντας κακαρίσματα και φτερά στον αέρα.<br />Ήταν καιρός να φύγει. Με κόπο, με πίκρα και πόνο πήρε την απόφαση για το ταξίδι της επιστροφής.<br />Έλεγξε τον δείκτη της βενζίνης. Το ήξερε! Ο γέροντας έκρινε σκόπιμο να τον φορολογήσει και με παρακράτηση καυσίμων που άντλησε από το ντεπόζιτο.<br />Μια βρισιά στη γλώσσα της χώρας που τον φιλοξένησε ενάμισι χρόνο, βγήκε σιγανά από τα χείλη. Η ματιά έπεσε στον καθρέφτη. Και θυμήθηκε. </div><br /><div><br />Τα μάτια εκείνης. Σκούρα καστανά μάτια που σκοτείνιαζαν όση ώρα μου κρατούσε το χέρι χθες βράδυ. Δεν μιλούσαμε για ένα ολόκληρο τέταρτο κι ήταν το χειρότερο τέταρτο της ζωής μου.<br />Θυμόμουν την απαλότητα των χειλιών όταν πήρε την παλάμη μου και την φίλησε. Την αριστερή παλάμη. Την παλάμη της καρδιάς.<br />Γύρισε και με κοίταξε. </div><br /><div>- Θα είσαι πάντα ο Καρίμ της ερήμου. Ο Καρίμ μου, o μικρός δαίμονας της νύχτας, είπε.<br /><br />Ανάσανα βαθιά και έστρεψα το βλέμμα προς τη δύση. </div><br /><div>- Είπες «πάντα»; Είπες , για πάντα! Τη λέξη που έχεις αρνηθεί.<br /><br />- Όσο θα υπάρχει άμμος στην έρημο, όσο θα υπάρχει η νύχτα στους αμμόλοφους , όσο οι ροδιές θα ανθίζουν, θα είσαι ο Καρίμ μου.<br /><br />Τότε σηκώθηκα να φύγω.....</div>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-10313075282281806232009-08-06T20:35:00.002+03:002009-08-06T20:39:38.430+03:00Στην υγειά μας...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwXGEiAjHkzLY9oO_hdxzNf-owXVLt8KB593U9_Cakro7MBoUcrN1YW2TZqgZblKL1gQytKJU2gnho2EdbqMRQ84whxIE5TRuNCProW_JcOzuSwk0hyphenhyphenbeKNipv7W7FZiO69hHdYFERqRH9/s1600-h/60532-woman_covering_head.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 267px; DISPLAY: block; HEIGHT: 334px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5366906645890703986" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwXGEiAjHkzLY9oO_hdxzNf-owXVLt8KB593U9_Cakro7MBoUcrN1YW2TZqgZblKL1gQytKJU2gnho2EdbqMRQ84whxIE5TRuNCProW_JcOzuSwk0hyphenhyphenbeKNipv7W7FZiO69hHdYFERqRH9/s400/60532-woman_covering_head.jpg" /></a><br /><div><br /><br /></div><br /><div></div><br /><div>Ένιωθε την υγρασία να μπαίνει από το παντελόνι αλλά δεν την ένοιαζε.<br /><br />Είχε βρέξει το βράδυ βλέπεις.<br /><br />Απέμεινε να κοιτάζει τη βουνοκορφή πολλή ώρα . Τα σύννεφα, γκρίζα και γεμάτα βροχή ,είχαν κρύψει την κορυφή. Μάλλον, την είχαν πνίξει ασφυκτικά με το βάρος τους κι έμοιαζε να κατεβαίνουν ακόμα περισσότερο προς τα κάτω.<br /><br />Της άρεσε να σκέφτεται ότι εκεί πάνω δεν ήταν έτσι όπως φαινόταν από εδώ.<br /><br />Θα ζούσαν κάποιοι θεοί μέσα στο φως κι είχαν απλά τραβήξει προς τα κάτω την κουρτίνα για να μπορούν να πλάθουν όνειρα. 'Ισως για να καταστρώσουν σχέδια μοχθηρά, κρυμμένοι από τα μάτια των θνητών.<br /><br />Είχε πάρει το αυτοκίνητό της πριν ξημερώσει και κατευθύνθηκε στην παλιά μονή, που τα ερείπιά της υψώνονταν σε ένα λόφο πάνω από το χωριό.<br /><br />Εδώ ανέβαιναν τουρίστες το καλοκαίρι μα τώρα ήταν μεσοχείμωνο και δεν θα έβρισκε κόσμο. Ακόμα και ο παππούς που ανέβαινε κάποτε να φέρει τις κατσίκες του να βοσκήσουν από ένα μαντρί πιο δίπλα, είχε πεθάνει πριν 2 χρόνια και οι δυο του γιοί , επιχειρηματίες στην πρωτεύουσα, δεν έρχονταν παρά μόνο κανένα καλοκαίρι να περάσουν λίγες μέρες κοντά στη θάλασσα και να τσεκάρουν τα χωράφια που είχαν νοικιάσει σε ντόπιους.<br /><br />Ευκαιρία να ηρεμήσει λίγο.<br /><br />Από την αρχή της εβδομάδας ήθελε να φύγει, να χαθεί από τα μάτια του κόσμου, πράγμα δύσκολο.<br /><br />Μια δασκάλα στο χωριό αποτελούσε το κέντρο της προσοχής. Και μάλιστα ανύπαντρη σε τέτοια ηλικία!<br /><br />Πώς της το είπε εκείνη η ξανθιά μικρομάνα, όταν έμαθε πόσων χρονών είναι;<br /><br />«Σας έκανα 10 χρόνια μικρότερη. Αν δεν έχεις περάσει μπόρες γράφεται κι αυτό στο πρόσωπο. Και το δικό σας είναι πάντα χαμογελαστό και λάμπει.»<br /><br />Χα!<br /><br />Ναι, έζησε μια ανέφελη ζωή με χαρές , αγάπη και λουλούδια.<br /><br />Μα και φυσικά δεν ήταν παιδί χωρισμένων γονιών.<br /><br />Οι γονείς της είχαν αποσυρθεί σε ένα μικρό σπίτι που είχαν κτίσει κοντά στη θάλασσα όταν ο πατέρας της είχε πάρει σύνταξη κι όταν ανέβαιναν στο χωριό όλοι έπιναν στην υγειά του.<br /><br />Είχε χρηματίσει και πρόεδρος τόσα χρόνια κι όλοι μιλούσαν για τα καλά που είχε κάνει και για την προκομμένη οικογένεια του. Όλα του τα παιδιά σπούδασαν και τώρα δούλευαν. Κρίμα μόνο που είχαν τόση δουλειά και πήγαιναν σπάνια στην περιοχή τους.<br /><br /><br /><br /><br />Γύρισε στο δεξί πλευρό και ξάπλωσε βάζοντας τα χέρια της κάτω από το μάγουλό της.<br /><br /><br />Τι να θυμηθεί;<br /><br />Τις βρισιές αυτού που ονομαζόταν πατέρας της ή τα αίματα που κυλούσαν από το κεφάλι της μάνας της ένα βράδυ που γύρισε από το χωράφι κι εκείνος της είχε σπάσει τη μύτη με γροθιές;<br /><br />Την πλάτη της, που ακόμα είχε ένα ανεπαίσθητο σημάδι από το σχοινί που χρησιμοποιούσε για να την χτυπάει;<br /><br />Ή μήπως το άγριο γρονθοκόπημα του μεγάλου της αδερφού όταν έμαθε πως είχε μείνει έγκυος;<br /><br />Τύλιξε τα χέρια της γύρω από την κοιλιά της και κουβαριάστηκε πάνω στο υγρό χορτάρι.<br /><br />Το μικρό δεν είχε γεννηθεί. Κι ο πατέρας του , ο παρολίγον πατέρας του, δεν είχε δώσει σημεία ζωής μετά την ανακοίνωση της αποβολής. Έλειπε εξάλλου στη Γερμανία. Είχε βρει θέση σε πανεπιστήμιο και φυσικά η εξέλιξη της καριέρας του δεν του επέτρεπε να έρθει Ελλάδα στο νοσοκομείο. Μετά είχε και τόσες δυσκολίες, φόρτος εργασίας, ένα ταξίδι στην Αμερική με το πανεπιστήμιο.<br /><br />«Σε παρακαλώ. Είμαι τόσο πιεσμένος. Κατάλαβέ με.»<br /><br />Φυσικά και καταλάβαινε. Δεν ήταν και δύσκολο.<br /><br /><br /><br /><br />Στο πρόσωπο αποτυπώνονται όσα περνάμε λοιπόν.<br /><br />Και το δικό της ήταν αψεγάδιαστο.<br /><br />Έτσι δεν της είπε εκείνος;<br /><br />Ο τελευταίος της εραστής. Περιποιητικός, τρυφερός, με μια αγκαλιά ζεστή, δώρα κάθε μήνα, με χρήματα πολλά στην τράπεζα και στις επιχειρήσεις του.<br /><br />Κι επιπλέον, με μια γυναίκα και δυο παιδιά.<br /><br /><br /><br /><br />Ξάπλωσε ανάσκελα στο χορτάρι.<br /><br />Τα σύννεφα έφερναν βροχή κι ο ήλιος δεν είχε βγει.<br /><br />Ξεβίδωσε το μπουκάλι με το κρασί που είχε δίπλα της.<br /><br />«Στην υγειά μας », ύψωσε το μπουκάλι προς την κορυφή του βουνού.<br /><br />Ακόμα μια όμορφη μέρα στην όμορφη ζωή της ξεκινούσε. </div>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-71002953353142586402009-07-06T18:45:00.006+03:002009-07-07T17:08:35.652+03:00Στάκα βρε...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0K0PzZiQldaDZwdsln6PapUu2gATJETihptQYVggSuVY2P12W5HjaJIkqA95eQJVRq9cMa6KLPEh9SKyFUAXrPjQvQ_XQauhSbEe1vyzgHvo3hLuyDgziTCU40w7dW3Vjb7FbfMwZPxLF/s1600-h/ceiling.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 401px; DISPLAY: block; HEIGHT: 234px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5355719289950930386" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0K0PzZiQldaDZwdsln6PapUu2gATJETihptQYVggSuVY2P12W5HjaJIkqA95eQJVRq9cMa6KLPEh9SKyFUAXrPjQvQ_XQauhSbEe1vyzgHvo3hLuyDgziTCU40w7dW3Vjb7FbfMwZPxLF/s400/ceiling.jpg" /></a><br /><div><div><div><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;"></span> </div><div><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;">Ανάβω τσιγάρο ξαπλωμένη και φυσώ τον καπνό στο ταβάνι.</span></div><br /><div><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;">Μέσα από το ποτήρι με τη βότκα διακρίνω κάποια σημάδια στο ταβάνι.</span></div><div><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;">Μάλλον τα υπολείμματα του τελευταίου που πέρασε νύχτα το διαμέρισμά μου. Κι αναρωτιόμουν πού χάθηκε τόσο καιρό.</span></div><div><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;"></span> </div><div><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;">Έχοντας βρει μια απάντηση που δε με ενδιαφέρει και τόσο άνοιξα τον υπολογιστή μου.</span></div><br /><div><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;">Κεφάλαιο..... Γαμώτο! Σε ποιο κεφάλαιο είμαι; </span></div><div><span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;"></span><br /> </div><div><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;">Είπα να γράψω την αυτο-βιογραφία μου προτού κάποιος άθλιος συγγενής ξεράσει ψέματα για μένα σε άσπρο μάρμαρο. 'Εβαλα τα ανίψια μου να υποσχεθούν ότι στην κηδεία μου θα με σκεπάσουν με κόκκινα γαρύφαλλα και μπουκέτα από ροζ τουλίπες.</span><br /></div><div><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;"></span> </div><div><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;">Σιχαίνομαι το άσπρο. Μου θυμίζει νοσοκομείο.</span></div><div>Και το ροζ σιχαίνομαι. Όχι όμως σε <span style="color:#ff6666;">τ</span>ουλίπες.</div><br /><div> Σκέφτομαι σοβαρά να προγραμματίσω να γυρίσω σε επόμενη ζωή , όχι σαν σκύλος που ποθώ, αλλά ως αλογόμυγα, για να τυραννώ στη ραστώνη μισητών καλοκαιριών.</div><br /><div> Αλείφομαι με λάδι μαυρίσματος και απλώνομαι στο κρεβάτι. Διεγνώσθη αλλεργία στο ηλιακό φως κι αποφάσια να μαυρίσω κάτω από κόκκινα αμπαζούρ σε ένα διαμέρισμα κι όχι σε παραλίες. Έχω φτιάξει βίντεο με τις καλύτερες ακτές της περιοχής και το προβάλλω στον τοίχο απέναντι. Διακρίνομαι για το style μου .... ενίοτε.</div><br /><div> Τα παγάκια έλιωσαν και κοιτώ επίμονα το ψυγείο. Τελευταίως αναπτύσσω διάφορες δεξιότητες , όπως η τηλεκινητική, αλλά δε βλέπω να τα καταφέρνω καθώς το ποτήρι εξακολουθεί να μένει χωρίς πάγο.</div><br /><br /><div>Έμπνευση δεν έρχεται για αυτό ανοίγω το βιβλίο του θανόντος προτού γεννηθεί , φίλου defunctus Δημήτριου:</div><br /><div><em><span style="color:#ff0000;">" Στάκα. Τί νόημα έχουν όλα αυτά; Γιατί να περιμένω τη Μοίρα να ανοίξει τα χαρτιά της αφού ούτε βασιλέας πρόκειται να γίνω, ούτε νικητής, ούτε καν πετυχημένος.</span></em></div><div><em><span style="color:#ff0000;">Αλλά ξέρω γιατί μού συμπεριφέρεται έτσι.</span></em></div><div><em><span style="color:#ff0000;">Είναι γριά κι άσχημη.</span></em></div><div><em><span style="color:#ff0000;">Στα νιάτα της την γάμησα και την παράτησα."</span></em></div><br /><div></div></div></div>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-72926320882707123712009-05-25T10:51:00.004+03:002009-05-25T10:55:31.023+03:00ssshh...secretly...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjmyFgyOlMBvqsqKngMYGpnLYsvrF1-65XfEYg541yK-Ohs1M_QwZNjGRdRMOwEJSWnCQPheXFGJMZk37P3NwsHcrMKRzzkmPzIsDME8l7Sm3XZda_00RlwYuX2dLfajuw2W78AqcSRUsc/s1600-h/shadow_woman_.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5339666752532034498" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 336px; CURSOR: hand; HEIGHT: 398px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjmyFgyOlMBvqsqKngMYGpnLYsvrF1-65XfEYg541yK-Ohs1M_QwZNjGRdRMOwEJSWnCQPheXFGJMZk37P3NwsHcrMKRzzkmPzIsDME8l7Sm3XZda_00RlwYuX2dLfajuw2W78AqcSRUsc/s400/shadow_woman_.gif" border="0" /></a><br /><div></div><br /><div></div><br /><div></div><br /><div></div><br /><div>Ένας μικρός κυκλώνας κλωθογύριζε κάμποσες μέρες πάνω από τον τόπο τούτο όπου κατακάθισε η σκόνη.<br />Κάτι γεννιόταν από κάτω.<br />Ένιωθα κραδασμούς, μικρά ραγίσματα σαν αναπνοές.<br />Κι εγώ καθόμουν αμέτοχη να αφουγκράζομαι τις νύχτες και το καταμεσήμερο να ακονίζω τα μάτια μου στους κόκκους περιμένοντας ..Τι;<br />Δεν ξέρω. Μα κάτι εγκυμονούσε τούτη δω η σκόνη. Σαν ζωντανή ανάσαινε, κινιόταν αμυδρά. Tο ξέρω, χωρίς παρόλα αυτά να μπορώ να το περιγράψω.<br /><br />Ησυχία.<br />Κι όμως, από κάτω εκρήξεις ένιωθα να γεννιούνται. Τις ένιωθα στους πόρους μου κι ανατρίχιαζε το δέρμα. Μα, να το αποδείξω δεν κάτεχα πώς.<br />Δεν είχα τολμήσει να αγγίξω ούτε έναν κόκκο από αυτή την ξανθοκόκκινη μάζα κι όταν καμιά φορά ο αέρας έσπρωχνε κάτι προς εμέ, τα πόδια μου τινάζονταν προς τα πίσω. Όλο το κορμί μου τιναζόταν προς τα πίσω.<br />Σαν να φοβόμουν μήπως η ανθρώπινή μου φύση επηρεάσει το αλλόκοτο που ένιωθα να συντελείται κρυφά. </div>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-1684624321344105612009-05-10T20:02:00.002+03:002009-05-10T20:05:14.103+03:00Παίζοντας κουτσό....<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv3pevhPHReOY3DX8igFjEWg1L8hSgGH2vrVuDxxPslgz9sUuU6FbH5tNlIY4sHgj9dkq3PqTjcRo0f1J9EIXKDw9OTAcVV8Yi73RbmEgKwA2_6-tLgrV59r7qQKVjctWEuLhiY5JCI0_9/s1600-h/koutso.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5334242453337106402" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 334px; CURSOR: hand; HEIGHT: 347px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv3pevhPHReOY3DX8igFjEWg1L8hSgGH2vrVuDxxPslgz9sUuU6FbH5tNlIY4sHgj9dkq3PqTjcRo0f1J9EIXKDw9OTAcVV8Yi73RbmEgKwA2_6-tLgrV59r7qQKVjctWEuLhiY5JCI0_9/s400/koutso.jpg" border="0" /></a><br /><div><br /><a title="koutso.jpg" href="http://logia.pblogs.gr/files/f/225657-koutso.jpg"></a><br /><br />Θα ήθελα να μπορούσα να σας μιλήσω.<br /><br />Να περιγράψω τις μέρες που πέρασα καρφωμένη σε ένα ξύλινο φάτνωμα παρέα με μια μικρή αράχνη.<br />Εκεί ψηλά, να αισθάνομαι πως βυθίζομαι στο σκοτάδι.<br />Και το ρολόι με σπασμένους δείκτες καρφωμένους στο μυαλό μου<br /><br />Να ήμουν ικανή να εκφράσω την παράνοια .Το λαβύρινθο που παλινδρομούσα με την τρέλα και την κατάθλιψη, σφιχταγκαλιασμένα αδέρφια.<br />Όμως δεν έμαθα ποτέ λέξεις να σκαλίζω όμορφες.<br />Ούτε τα γράμματα που διδάχτηκα σχημάτισαν ποτέ τη λέξη Βοήθεια.<br /><br />Είχα ράψει το στόμα με μια σκουριασμένη σακοράφα - η μοναδική κληρονομιά από τον πατέρα μου, που την κουβαλώ μήπως και μάθω πώς να την χρησιμοποιώ σωστά. </div><br /><div>Έφυγες νωρίς βλέπεις και ποτέ δεν μου μίλησες , δεν μου εξήγησες.<br />Την έχω κρυμμένη σε μια μικρή ρυτίδα δίπλα από τα χείλη και με αυτήν με ματώνω, ράβω το στόμα και τα αυτιά- μα, δεν έμαθα τα μάτια μου να ράβω.<br />Με την ίδια τσιμπώ τις παλάμες μου και τους μηρούς μου για να ξυπνήσω όταν πέφτω σε ύπνο άρρωστο.<br /><br />Και να ΄μαι τώρα μπροστά σας να παίζω κουτσό. Να έχω ζωγραφίσει την καραμπάνα με άσπρη κιμωλία σε μαύρο δάπεδο- έτσι την λέμε εμείς.<br />Ξέρω- η κιμωλία στην πρώτη βροχή θα χάσει και πάλι τις γραμμές της κι εγώ θα πηδάω με ένα πόδι στο κενό.<br />Αυτό δεν θέλετε να μου πείτε;<br /><br />Είναι όμως εκείνο το πιτσιρίκι που με συνοδεύει.<br />Εκείνο το μικρό μελαχρινό και σγουρομάλλικο παιδί που χαχανίζει κάθε φορά που τα κεραμιδάκια μου πετάει με την μπάλα του και μετράει τα τετράγωνα που χάραξα με κιμωλία.<br /><br />.....1-2 και 3, 4-5 και 6 , 7 και 8 , και ξανά πίσω ...<br /><br />Αυτό φοβάμαι μήπως τρομάξω και χαθεί , όχι εσένα, εσένα, εσάς ...<br />Ίσως αυτό με μάθει κάποτε να μιλάω μπροστά σας και να βάζω ξανά τα γράμματα σε σειρά, όμορφες λέξεις να σχηματίζω.</div>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-39698618673305397792009-03-24T00:38:00.002+02:002009-03-24T00:40:15.181+02:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSmJL3JHaShXg4z-lK1dadBZsFtlrtqnPSugAS7VhB4leJE3ge-_mBdvTJkHn5OO7wrPz44tR4vYQa9hD8B-jKsV3xw_kFBA15ZTERX80Rjc8NqVsYi-4tpGC_arHbwfxRaQ73qYwyWqR9/s1600-h/shadow_b.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5316516614078084514" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 267px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSmJL3JHaShXg4z-lK1dadBZsFtlrtqnPSugAS7VhB4leJE3ge-_mBdvTJkHn5OO7wrPz44tR4vYQa9hD8B-jKsV3xw_kFBA15ZTERX80Rjc8NqVsYi-4tpGC_arHbwfxRaQ73qYwyWqR9/s400/shadow_b.jpg" border="0" /></a><br /><div>Δεν έμεινα μόνη μαζί του.<br />Εσύ με άφησες. Με ξέχασες εκεί.<br />Περπατώ πίσω του, βλέπω την κίνηση που κάνει όταν στρώνει τα μαλλιά του, τις απαλές κινήσεις καθώς κοιτάζει γύρω πριν περάσει το δρόμο, την καμπύλη της πλάτης όταν σκύβει να ξεκλειδώσει το αυτοκίνητο, τις ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια τις γκριζαρισμένες τούφες στα μαλλιά του, το λερωμένο του πουκάμισο.<br /><br />Δεν είμαι δική του.<br />Δική σου είμαι.<br />Δεν έμεινα επειδή το ήθελα. Εσύ με ξέχασες.<br />Τριγυρίζω στο γραφείο του, στη γειτονιά, στο σπίτι του. Κάθομαι στο τραπέζι που τρώει, στον πάγκο που πίνει καφέ, στο μπαρ που συχνάζει, στο γήπεδο που φωνάζει, στο εστιατόρειο που προτιμά, στο στενό που παρκάρει.<br />Τον κοιτώ όταν ξυπνάει με μάτια θολά, όταν γυμνός κάνει ντουζ, όταν ξυρίζεται μπροστά στον καθρέφτη, όταν στριφογυρίζει πριν κοιμηθεί και όταν ροχαλίζει σαν είναι κουρασμένος.<br />Κάποια στιγμή ήμουν εκεί σαν γέλασε με ένα σκασμένο μπαλόνι, σαν τραγουδούσε σε σκοτεινό σοκάκι, σαν κολυμπούσε, σαν λιαζόταν στον ήλιο, σαν βρεχόταν στη βροχή.<br />Ήμουν εκεί όταν φώναξε από θυμό.<br />Κι όταν βόγκηξε από πόθο.<br /><br />Δεν έμεινα εκεί, μόνη μαζί του.<br />Εσύ με άφησες. Κολλημένη ώρες ώρες πάνω του.<br /><br />Δεν έμεινα εκεί. Εσύ με ξέχασες.<br />Δεν είμαι η σκιά του, η ανάσα του, η ανάμνησή του, η αγάπη του.<br />Η σκέψη σου είμαι. Ξεχασμένη εκεί.</div><br /><div><br />Και είναι τόσο βαρετά να ζω στο παρελθόν. </div>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-83775257736101229522009-03-06T23:59:00.004+02:002009-05-09T03:40:46.830+03:00<a href="http://logia.pblogs.gr/files/f/210405-KL.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 316px; CURSOR: hand; HEIGHT: 326px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://logia.pblogs.gr/files/f/210405-KL.jpg" border="0" /></a><br /><div><br /></div><br /><div></div><br /><div></div><br /><div>Ήταν <span style="color:#ff0000;">Κ</span>άποιος.<br />Κάποτε.<br />Αυτό ήταν. Και τώρα; Τώρα ...Είναι κάποιος. Με μικρό <span style="color:#ff0000;">κ</span> στην αρχή. Ο οποιοσδήποτε. Ψηλάφισε το σακάκι του κι ένας μικρός αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη. Εκεί ήταν ακόμα. Η συντροφιά του. Αχώριστοι οι δυο τους. Ένα μικρό ασημένιο φλασκί με ουίσκυ στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του.<br />Ασημένιο φλασκί. Εξακολουθώ να έχω στυλ τουλάχιστον, σκέφτηκε και χαμογέλασε με εκείνο το στραβό χαμόγελο, που άλλοι έτρεμαν κι εκείνος μισούσε.<br />Άλλο ένα υπήρχε στο συρτάρι του γραφείου του.<br /><br />Αυτό το <span style="color:#ff0000;">κ</span>. Πόσα κρέμονται από το μέγεθος ενός γράμματος. Ένα <span style="color:#ff0000;">κ</span>. Με τρεις γραμμές, με μακρύ το ένα σκέλος , που έκανε μια μικρή καμπύλη προς τα πάνω, κατεβαίνοντας από τη γραμμή του τετραδίου και ξαναγυρνώντας την έγλειφε πριν απομακρυνθεί και πάλι. Αποτέλεσμα της πίεσης της μητέρας του -παλιάς σχολής , που θεωρούσε την καλλιγραφία απαραίτητο στοιχείο καλής αγωγής και εκπαίδευσης.<br />Έτσι από νωρίς πάσχιζε να σκαλίσει στο χαρτί ουρίτσες και γραμμές που καμπύλωναν και ανορθώνονταν αυτάρεσκα. Σελίδες και σελίδες γέμιζε με λέξεις που θύμιζαν καλλωπιστικά φυτά, αστέρια και φεγγάρια. Στην πίσω σελίδα τις μετέτρεπε σε πρόσωπα, φιγούρες και παραμύθια. Η μαμά καμάρωνε. Ο πατέρας όμως, σφίγγοντας τα χείλη και το κορμί του μέσα σε μία σκούρα στολή, έριχνε μια ματιά βιαστική και συνέχιζε να διαβάζει την εφημερίδα του. Όποτε ήταν στο σπίτι δηλαδή, γιατί συνήθως ήταν στο καράβι του. Αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού ο πατέρας και πάντα αναρωτιόταν πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που ζει περιτριγυρισμένος από νερό, να είναι τόσο αποστεγνωμένος σε εκφράσεις και συναισθήματα.<br /><br />Θαύμαζε η μαμά τις ουρίτσες και τις γραμμούλες, τα σχέδια και τα εικονογραφημένα παραμύθια που έστηνε, θαύμαζε η δασκάλα, θαύμαζαν οι θείες και οι μεγαλύτερες ξαδέρφες, ενώ ο πατέρας συνέχιζε να σφίγγει τα χείλη σε κάθε σχόλιο, μέχρι που έγιναν μια λεπτή αχνή γραμμή στο πρόσωπό του. Και μέχρι που έγινα 16 ετών.<br />Εκείνη τη μέρα η μητέρα βγήκε από τη βιβλιοθήκη κατακόκκινη και κλείστηκε στο υπνοδωμάτιό τους, ενώ εγώ έμπαινα με απορία. </div><div></div><div>Όταν βγήκα δεν ήμουν κόκκινος, αλλά κάτασπρος. Θα έμπαινα σε σχολή. Τα είχε κανονίσει όλα εκείνος. Μια καριέρα στο πολεμικό ναυτικό για το νέο μέλος της οικογένειας άρχιζε.<br />Και οι γραμμούλες σταματούσαν.</div>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-17787254384802034402009-01-29T23:04:00.006+02:002009-01-29T23:13:14.548+02:00Hey, you!<span style="font-family:arial;"></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyOmISqA49-7YqYFZ1bUd0X8eMbyiwJ31FBROMd-X3ar1QO5JHqILWXimY1ExO50mO-ZkRMmL692fSGOfpbxGhhSKuTx_-VSdF7P1Mw1QN0AdUfBhohYd-G4pvAY-8O7AVUGHGzXZUFHFB/s1600-h/cafe2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296825367274272482" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 397px; CURSOR: hand; HEIGHT: 329px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyOmISqA49-7YqYFZ1bUd0X8eMbyiwJ31FBROMd-X3ar1QO5JHqILWXimY1ExO50mO-ZkRMmL692fSGOfpbxGhhSKuTx_-VSdF7P1Mw1QN0AdUfBhohYd-G4pvAY-8O7AVUGHGzXZUFHFB/s400/cafe2.jpg" border="0" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1OohyO-jxq-HrAa_Ux3dihW7ZtMlIN54mgwEcPbWojn4xQTG_Q_uLZb7a_6bHLWira3SlzaH_E9QiayCXE-ITHpEvbHv0jmVu9QW4eu7Jrkq0g1X5EUKBl8yJxWlnJH_z_a14gK3ShUg3/s1600-h/rainy+night.jpg"></a><br /><div><span style="font-family:arial;">-<em>Έι! Εσύ!</em> Του έκανα νόημα να πλησιάσει.<br />Γύρισε τάχα ξαφνιασμένος, αλλά τον είχα δει να με κοιτάζει κλεφτά από την ώρα που του έφεραν τον καφέ.<br />Τράβηξε την καρέκλα και κάθισε. Έβγαλε ένα βρώμικο κουτί σπίρτα από την τσέπη του παντελονιού του κι άρχισε να παίζει με αυτό χωρίς να μιλάει. Έστριψα ένα τσιγάρο και του το έδωσα. </span></div><span style="font-family:arial;"><div><br />-<em>Πού γύριζες;<br />- Εδώ κι εκεί</em>, απάντησε φυσώντας τον καπνό και κοιτάζοντας ακόμα πίσω από τον ώμο του. Έσκυψα και του έπιασα το χέρι. Τρομαγμένος προσπάθησε να το τραβήξει και ξανάριξε ανήσυχες ματιές γύρω του.<br />- <em>Πες μου. Ακόμα σε κυνηγάνε;<br /></em>- <em>Σςςςςς!</em> Έβαλε την παλάμη στο στόμα μου και με κοίταξε για πρώτη φορά καταπρόσωπο. Κόκκινα τα μάτια του, θολά, τυλιγμένα σε ομίχλη.<br />Φίλησα την παλάμη που μου έκλεινε το στόμα. Σφάλισε τα μάτια και την άφησε λίγο ακόμα πάνω στα χείλη μου. Πήρε μια βαθειά ανάσα με τα μάτια μισοκλεισμένα και την τράβηξε αργά. Έκανε ακόμα μια ρουφηξιά με χαμηλωμένο το κεφάλι.<br /><em>- Είδα το αυτοκίνητο στο γκρεμό. Και το ίδιο βράδυ τη φιγούρα σου σε ένα κίτρινο λεωφορείο να φεύγει μέσα στο σκοτάδι χωρίς φώτα.<br />- Δε σταμάτησαν</em>, ψιθύρισε.<br /><em>Έφυγα και δε σταμάτησαν. Ξύπνησα εκείνο το πρωινό του Αυγούστου κι έλειπε το αυτοκίνητό μου. Στη θέση του βρήκα μια παλιά, κιτρινισμένη φωτογραφία κι ένα σημείωμα.<br />- Κι έτσι έφυγες.<br />- Ναι. Έφυγα, </em>είπε κρατώντας το κεφάλι του ανάμεσα στα χέρια του.<br />Τότε πρόσεξα ότι φορούσε ένα τριμμένο κυπαρισσί πουλόβερ με ξηλωμένα τα λάστιχα στον καρπό . Μια κλωστή έτρεχε στην ράχη της παλάμης του κι ήθελα να απλώσω το χέρι να την κόψω. Ήθελα να απλώσω το χέρι να στρώσω τα ανακατωμένα γκρίζα του μακριά μαλλιά που έπεφταν στο πρόσωπο.</div><div><br />Το τσιγάρο είχε καεί εδώ και ώρα. Έβαλα ένα στα χείλη μου, το άναψα και του το έδωσα. Το πήρε και σηκώθηκε να φύγει.<br /><em>- Τι έγραφε;</em><br />Με κοίταξε χωρίς να με βλέπει<br />-<em> - Τι;<br />- Το σημείωμα. Τι έγραφε;<br />- « Ξέρω ότι το σκότωσες»</em> </div><div><br />Τον κοιτούσα να απομακρύνεται και να κοιτάει γύρω του.<br />Άναψα ένα τσιγάρο ακόμα. Δεν χρειαζόταν να τον ρωτήσω.<br />Πέταξα τα χρήματα στο τραπέζι και σηκώθηκα.<br />Ήξερα.<br />Είχα λάβει κι εγώ ένα.</span></div></div>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-45068078790651229342009-01-26T23:18:00.004+02:002009-01-26T23:23:25.267+02:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc6hZ4jLQwZLhu8ZlF2UotUcEELSI0lZpfSPnlmPdG5K2qNxQMaBMghLU2yTmivM7POL59PRLM9RMpUaG6c9Cab38kxMnGKQ3EQSNfmg0VfsU32kcsH6q6MaY6AL0mP0Xo9q94xRSKut3y/s1600-h/gothic-art01%5B1%5D.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5295715972938639266" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 342px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc6hZ4jLQwZLhu8ZlF2UotUcEELSI0lZpfSPnlmPdG5K2qNxQMaBMghLU2yTmivM7POL59PRLM9RMpUaG6c9Cab38kxMnGKQ3EQSNfmg0VfsU32kcsH6q6MaY6AL0mP0Xo9q94xRSKut3y/s400/gothic-art01%5B1%5D.jpg" border="0" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuXfsj6wZBwJNG8szDUywaSF8Solq68paLrSKdWrhn5AEt3sUdMFv43y3keeSzr0OwNap5rJ6Im4yXOrO6I44aBnkJtCzlKsAyOEjXprTpz2YxqFb2yOBhuGjdRofvj8RAlqL60ej2edKf/s1600-h/shadow_b.jpg"></a><br /><br /><div></div><div>Απλώθηκε<br />Ξανά και ξανά<br />Ώσπου να φτάσει<br />στις άκριες του πόνου<br /><br />Συρρικνώθηκε<br />Πάλι<br />Ώσπου η νύχτα να αποκτήσει<br />από την αρχή<br />το αμόλυντο μαύρο<br /><br />Μη διαπραγματεύσιμη<br />υπήρξε<br />η στιγμή<br />η ώρα<br />Και ο χρόνος<br /><br />Ένα στεφάνι από άγανα<br />Ένα ποδήλατο χωρίς ακτίνες<br />Μία φωτογραφία ξεθωριασμένη<br />Η περιουσία<br />Του απέθαντου λόγου<br />Του απέθαντου πόθου<br /></div></div>Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9168645585077178244.post-63874295385529004832008-08-20T13:52:00.000+03:002008-08-20T13:54:29.906+03:00noname...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge7ugnIi-DuY8X-WvE-IOY72cq1Uvz_Tk2qn1NLO2F5sxm1rkW2fHrGtox8X7pGp3Szwd_bc6U8hRzE3vqwJj6ENHmhPRtWfyTZbxjruaucRg3WyqDs4BU8UbWxSnvxzATDo8vnhTxh6Wp/s1600-h/%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%B1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge7ugnIi-DuY8X-WvE-IOY72cq1Uvz_Tk2qn1NLO2F5sxm1rkW2fHrGtox8X7pGp3Szwd_bc6U8hRzE3vqwJj6ENHmhPRtWfyTZbxjruaucRg3WyqDs4BU8UbWxSnvxzATDo8vnhTxh6Wp/s400/%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%B1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5236551449543562018" border="0" /></a><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p>Μου έδωσαν όνομα.</p> <p>Ήταν νύχτα κι είχαν γεμίσει οι ώρες μου</p> <p>το χρώμα της αμαρτίας</p> <p>όταν απρόσκλητοι νονοί</p> <p>ξεπρόβαλαν πίσω από τις σκιές</p> <p>των αναστεναγμών μου.</p> <p>Δεμένη χειροπόδαρα</p> <p>με βύθισαν σε νερά ποταμού</p> <p>θολά</p> <p>ρίχνοντας στο πρόσωπο</p> <p>οξύ.</p> <p><br /></p> <p>Μου έδωσαν όνομα!</p> <p>Και δεν με άφησαν ανώνυμη πλέον</p> <p>να γυρίζω στους πόθους σας,</p> <p>οι άθλιοι ζητιάνοι</p> του έρωτά μου...Penthesileiahttp://www.blogger.com/profile/14642715846283363368noreply@blogger.com10