Logia-Sti-Limni

Ένας μικρός κυκλώνας κλωθογύριζε κάμποσες μέρες πάνω από τον τόπο τούτο όπου κατακάθισε η σκόνη. Κάτι γεννιόταν από κάτω. Ένιωθα κραδασμούς, μικρά ραγίσματα σαν αναπνοές. Κι εγώ καθόμουν αμέτοχη να αφουγκράζομαι τις νύχτες και το καταμεσήμερο να ακονίζω τα μάτια μου στους κόκκους περιμένοντας ..Τι; Δεν ξέρω. Μα κάτι εγκυμονούσε τούτη δω η σκόνη. Σαν ζωντανή ανάσαινε, κινιόταν αμυδρά. Tο ξέρω, χωρίς παρόλα αυτά να μπορώ να το περιγράψω. Ησυχία. Κι όμως, από κάτω εκρήξεις ένιωθα να γεννιούνται. Τις ένιωθα στους πόρους μου κι ανατρίχιαζε το δέρμα. Μα, να το αποδείξω δεν κάτεχα πώς. Δεν είχα τολμήσει να αγγίξω ούτε έναν κόκκο από αυτή την ξανθοκόκκινη μάζα κι όταν καμιά φορά ο αέρας έσπρωχνε κάτι προς εμέ, τα πόδια μου τινάζονταν προς τα πίσω. Όλο το κορμί μου τιναζόταν προς τα πίσω. Σαν να φοβόμουν μήπως η ανθρώπινή μου φύση επηρεάσει το αλλόκοτο που ένιωθα να συντελείται κρυφά.

Θα ήθελα να μπορούσα να σας μιλήσω. Να περιγράψω τις μέρες που πέρασα καρφωμένη σε ένα ξύλινο φάτνωμα παρέα με μια μικρή αράχνη. Εκεί ψηλά, να αισθάνομαι πως βυθίζομαι στο σκοτάδι. Και το ρολόι με σπασμένους δείκτες καρφωμένους στο μυαλό μου Να ήμουν ικανή να εκφράσω την παράνοια .Το λαβύρινθο που παλινδρομούσα με την τρέλα και την κατάθλιψη, σφιχταγκαλιασμένα αδέρφια. Όμως δεν έμαθα ποτέ λέξεις να σκαλίζω όμορφες. Ούτε τα γράμματα που διδάχτηκα σχημάτισαν ποτέ τη λέξη Βοήθεια. Είχα ράψει το στόμα με μια σκουριασμένη σακοράφα - η μοναδική κληρονομιά από τον πατέρα μου, που την κουβαλώ μήπως και μάθω πώς να την χρησιμοποιώ σωστά. Έφυγες νωρίς βλέπεις και ποτέ δεν μου μίλησες , δεν μου εξήγησες. Την έχω κρυμμένη σε μια μικρή ρυτίδα δίπλα από τα χείλη και με αυτήν με ματώνω, ράβω το στόμα και τα αυτιά- μα, δεν έμαθα τα μάτια μου να ράβω. Με την ίδια τσιμπώ τις παλάμες μου και τους μηρούς μου για να ξυπνήσω όταν πέφτω σε ύπνο άρρωστο. Και να ΄μαι τώρα μπροστά σας να παίζω κουτσό. Να έχω ζω