Στάκα βρε...
Ανάβω τσιγάρο ξαπλωμένη και φυσώ τον καπνό στο ταβάνι. Μέσα από το ποτήρι με τη βότκα διακρίνω κάποια σημάδια στο ταβάνι. Μάλλον τα υπολείμματα του τελευταίου που πέρασε νύχτα το διαμέρισμά μου. Κι αναρωτιόμουν πού χάθηκε τόσο καιρό. Έχοντας βρει μια απάντηση που δε με ενδιαφέρει και τόσο άνοιξα τον υπολογιστή μου. Κεφάλαιο..... Γαμώτο! Σε ποιο κεφάλαιο είμαι; Είπα να γράψω την αυτο-βιογραφία μου προτού κάποιος άθλιος συγγενής ξεράσει ψέματα για μένα σε άσπρο μάρμαρο. 'Εβαλα τα ανίψια μου να υποσχεθούν ότι στην κηδεία μου θα με σκεπάσουν με κόκκινα γαρύφαλλα και μπουκέτα από ροζ τουλίπες. Σιχαίνομαι το άσπρο. Μου θυμίζει νοσοκομείο. Και το ροζ σιχαίνομαι. Όχι όμως σε τ ουλίπες. Σκέφτομαι σοβαρά να προγραμματίσω να γυρίσω σε επόμενη ζωή , όχι σαν σκύλος που ποθώ, αλλά ως αλογόμυγα, για να τυραννώ στη ραστώνη μισητών καλοκαιριών. Αλείφομαι με λάδι μαυρίσματος και απλώνομαι στο κρεβάτι. Διεγνώσθη αλλεργία στο ηλιακό φως κι αποφάσια να μαυρίσω κάτω από κόκκινα αμπαζούρ σε ένα