Logia-Sti-Limni

" 'Aνοιξέ μου» , ακούστηκε η φωνή σου στο σκοτάδι. Μιλούσες ψιθυριστά, με το ύφος της κατάκτησης και της διαταγής. Αυτό το ύφος που με έκανε να λιώνω , να βυθίζομαι στον άλλο μου εαυτό και να υποτάσσομαι στη θέλησή σου. Εγώ, η μαριονέτα σου. Πλησίασα στο παράθυρο και το άνοιξα. Στεκόμουν εκεί ,γυμνή μπροστά σου να σε κοιτώ να λούζεσαι στη βροχή. Σταγόνες κυλούσαν από τα μακριά σου μαλλιά στους ώμους και μια μικρή είχε αρχίζει να στάζει στο μάγουλο. Την μάζεψα με το δάχτυλο και την έφερα στα χείλη. «Δεν είναι αλμυρή», σου είπα και γύρισα την πλάτη. Δεν ρώτησα πώς βρέθηκες στο μπαλκόνι μου πάνω από τη θάλασσα, σε ένα διαμέρισμα που δεν ήξερες ότι υπάρχει. Χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα αναριγώντας. Δεν μίλησες. Έμεινες όρθιος με τα χέρια στις τσέπες από ένα βρεγμένο, μαύρο, μακρύ παλτό. Πότε γκριζάρισαν έτσι τα μαλλιά σου; Άραγε τα μάτια σου είχαν πάντα αυτό το πράσινο χρώμα; Πόσα ήθελα να σου πω. «Είμαι άρρωστη» με άκουσα να λέω. Γδύθηκες και ξάπλωσες δίπλα μου βάζοντας τα χέρια

Ένα μικρό αγέρι σήκωσε κεφάλι μέσα στο λιόγερμα πάνω από την κορυφή του χαμηλότερου λόφου. Δεν το πρόσεξε κανείς καθώς κατηφόριζε στην κοιλάδα των αναμνήσεων κι ανενόχλητο σκάλεψε τα φύλλα ενός γερασμένου παπύρου. Τον ρώτησε από ποιο δρόμο πάνε στην αμαρτία κι ο γέροντας, ξύνοντας με απορία το κεφάλι του, του έδειξε το Νότο. "Από εκεί ήρθα", ψιθύρισε ντροπαλά. "Τότε επέστρεψε και πάρε φόρα. Θέλει δύναμη το πάθος της ευλογημένης στιγμής".

Ήμουν εδώ. Το μοναδικό σχετικό σταθερό σημείο σε μια θάλασσα που κινείται αδιάκοπα. Μια θάλασσα θλίψης γελοίας κι άδικης για το Τίποτα μετουσιωμένο στο Άπαν από Αδιάφορες ώρες και λέξεις που ανοίγουν σήραγγες για το τραίνο του άφθαρτου. Ήμουν εδώ, Σημείο σχετικό σε ένα Σύμπαν που κινείται γύρω του, κι έμαθα νόμους δράσης κι ορμής μέσα σε εξήντα δεύτερα. Τόσο χρειάστηκε η ζωή να πέσει στο δρόμο από το μπαλκόνι στιγμής γελοία θλιμμένης.