Logia-Sti-Limni

Είμαι ένας μικρός δολιοφθορέας. Δε με πιστεύετε γιατί τα πρωινά, κάτω από το φως της μέρας, αποδυναμωμένος γυρίζω και συστήνομαι με ένα χαμόγελο κι ένα λουλούδι στα μαλλιά. Ανδρόγυνη φιγούρα. Μα δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένας μικρός δολιοφθορέας. Περιμένω στη γωνία απολαμβάνοντας το τσιγάρο μου και καραδοκώ. Είμαι εκείνος που ξεπροβάλλει κάτω από το μαξιλάρι σαν κλείσετε τα μάτια και τότε ανασύρω εικόνες, λέξεις, αγωνίες και τις στοιβάζω στα βλέφαρά σας ακκιδώνοντας τα όνειρά σας με τα Πρέπει και Μη. Ω,ναι! Εγώ είμαι εκείνος που σκαλίζω τη μνήμη και ξεθάβω φαντάσματα. Εκείνος που στήνει μπροστά σας τα πιο κρυμμένα μυστικά, τις πιο σκληρές λέξεις, τη μία έστω αποτυχία σας, τις απιστίες, τα ψέματα, τους φόβους. Ω,ναι! Είμαι εκείνος που παίζει με τους φόβους σας. Εκείνος που διατάζει τα σύννεφα να μαζευτούν μέσα στο καλοκαίρι του χαμόγελού σας. Είμαι εκείνος που δένει τις χαρές σας και με αγκίστρια τις σύρει στο βυθό της λύπης. Εκείνος που ανασύρει τις ελλείψεις σας για να προβάλλει τον

"Περάστε! Περάστε! Ελάτε στη σκηνή μας και θαυμάστε. Απόψε κοντά σας ο μοναδικός , ο ένας, ο άντρας με τα δύο πρόσωπα". Ψιτ! Εδώ, πίσω από την κολώνα. Άδικα προσπαθείς τελάλη. Κόσμος δεν θα έρθει. Βλέπεις, εδώ, στη μικρή μας πόλη όλοι έχουμε δύο πρόσωπα. Τι; Δεν το ήξερες; Μα, καλά, πώς και εμφανιστήκατε σε αυτό το κομμάτι γης που το έχουν ξεχάσει όλοι; Ναι, λοιπόν, δύο πρόσωπα έχουμε. Έλα λίγο πιο δω. Μη μας δουν. Θα καταλάβεις. Ωραία, εδώ δεν έχει πολύ φως. Μη φοβάσαι και μην κοιτάς πίσω σου. Δεν κινδυνεύεις από μένα και κανένας δεν θα μπει στην σκηνή σου. Σου λέω,δύο πρόσωπα.Ένα την ημέρα κι ένα τη νύχτα. Δεν ξέρω πώς και πότε έγινε αυτό. Από πάντα. Ξέρω πολλούς, πολλούς μα την αλήθεια, που έχουν φυλαγμένα σε σεντούκια από έβενο, ξύλο που δε φύτρωσε ποτέ σε τούτα τα μέρη- άγνωστο πώς γέμισε ο τόπος μας, ο κόσμος μας, ο μικρό-κοσμός μας, με αυτά- έχουν φυλαγμένα λοιπόν προσωπεία κι άλλα, κληρονομιά από τους προπαππούδες τους. Τα κρατάνε φυλαγμένα και τα φροντίζουν. Ανοίγο

Εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου. Ίσως και να ήταν χρόνια εκεί περιμένοντας το αύριο κι εγώ τον είδα μόλις σήμερα. «Πρέπει να σταματήσω να τριγυρνώ στα σοκάκια νύχτες που δεν έχει φεγγάρι», σκέφτηκα. Μα ήταν αυτή η βροχή που άρχισε να πέφτει κι έκανε τους τοίχους διάφανους και το ταβάνι ασφυκτικά χαμηλό. 'Aνοιξα την πόρτα παίρνοντας μαζί μου ένα κόκκινο γεράνι κι ένα μαύρο παλτό συντροφιά και κλείδωσα πίσω μου τις αναμνήσεις. Η φλόγα από το σπίρτο που τρεμόπαιξε στο σκοτάδι με έκανε να σταθώ και ξεχώρισα τη φιγούρα του στα σκαλιά ενός παλιού σπιτιού. Τράβηξε μια ρουφηξιά από το στριφτό του και με κοίταξε. «Θέλεις ένα;», με ρώτησε. Κάθισα δίπλα του χωρίς να απαντήσω. «Πόσα χρόνια γυρνάς ξυπόλητη στη βροχή;», συνέχισε να ρωτάει στρίβοντας τσιγάρο. «Δεν θυμάμαι»,απάντησα κι ανασήκωσα τους ώμους κοιτάζοντας απορημένη τις γυμνές μου πατούσες. 'Aραγε να του πω ότι χάρισα τις μπότες μαζί με τη μνήμη μου σε ένα λευκό άλογο πέρυσι το φθινόπωρο όταν δραπέτευσα από έναν κατάμαυρο πίνακα; Δ