Logia-Sti-Limni

Ξέρεις.. Τα λύτρωσα.. τα κρίματα που έκανα κι εγώ τις νύχτες με φεγγάρι. * * Τα πλήρωσα με μηνύματα -στεφάνι του Μαγιού- σε άσπρο μαξιλάρι. Ακόμα χρωστώ Τα μάτια σου που φίλησα κι ας ήξερα πως Χωρισμό πάντα σημαίνει. * * Μα ξέρεις, Τα μίσησα Τα θύματα στο σώμα σου επάνω Που ίχνη άφηναν Υγρά μέσα στο καλοκαίρι * * Τα μίσησα! Τα θύματα... Τα βήματα... Τα κύματα... Τα κρίματα...

Νιώθω τον γκρίζο ουρανό να χαμηλώνει πάνω από τα μαλλιά μου. Τα κύματα υψώνονται στα πόδια μου. Κανένα δεν μου δίνει απάντηση. Κι απομένω να περπατώ στη θάλασσα προσπαθώντας να ακούσω τη φωνή σου ξανά. Σου έστειλα την σκέψη μου χαράζοντας στη νύχτα το όνομά μου και η βροχή την έφερε πίσω το ξημέρωμα γιατί δεν έμαθε ποτέ της να διαβάζει το χρώμα των ματιών μου. Κάτω από το παλτό κρατώ κρυμμένη την ερώτηση μικρών πραγμάτων. Μετρώ τα βήματα στην άμμο και όλο χάνω από τα μάτια μου τον τελικό αριθμό από τις ευχές που δίνει μια κουρασμένη μέρα. Ίσως άδικα προσμένω μέσα στο φως το απρόσμενο και το τετελεσμένο.

Ο ήχος από τις οπλές των αλόγων αντηχεί τρομακτικά Κινήσεις στο στρατόπεδο των Αχαιών , σκηνές που ανασηκώνουν ξαφνιασμένοι ημίγυμνοι άντρες. Σκληρά κορμιά, στεγνωμένα από τον ήλιο, την αλμύρα και κακοπλυμένα πρόσωπα με τα ίχνη του αίματος ξεραμένα στις ρυτίδες χρόνων πολιορκίας. « Οι Αμαζόνες!» ψίθυρος που τολμά κάποιος, διστακτικά, με δέος και τρόμο. ........... Το πρωί βρίσκει τους Αχαιούς να δένουν σφιχτά τους θώρακες στο στήθος τους, τα σανδάλια και τις περικνημίδες, να γυαλίζουν τα κράνη και τις αιχμές των όπλων. Να τιμήσουν τον αντίπαλο με κάθε τρόπο. Και τον τιμούν.....με τις σάρκες τους. Μισές άνθρωπος, μισές άλογα.Οι Αμαζόνες. Καλπάζουν, ορμούν στον εχθρό, αποκεφαλίζουν σώματα ελληνικά μέχρι που τα σπαθιά στομώνουν από την σάρκα και τα τόξα κουρασμένα γέρνουν το κεφάλι. -«Μα ποια είναι αυτή;» Ο Αχιλλέας στέκεται αποκαμωμένος με το χέρι πάνω από τα ματια του, κόντρα στον ήλιο. Σε ψηλό , γεροδεμένο , μαύρο φαρί, μια φιγούρα καλπάζει ουρλιάζοντας , χωρίς σέλα και χάμουρα . Μακ