Logia-Sti-Limni

(Dali, two harlequins, 1942) "...Ωραίος είναι ο κόσμος που ζούμε! Ποιος είναι τόσο απατεώνας που να μη βλέπει αυτήν την ολοφάνερη σκευωρία; Kαι ποιος είναι τόσο αναιδής που λέει πως δεν βλέπει τίποτε; Κακοφτιαγμένος ο κόσμος και όλα θα καταστραφούν, αφού πρέπει τέτοια κακά σωπαίνοντας να βλέπεις..." (Σαίξπηρ, Ριχάρδος Γ', πράξη 3, σκηνή 6) ```` ``````````````````````````````````` Ξημερωθήκαμε με έναν τοίχο καταμεσής του χωραφιού μας. Αρχικά βέβαια ανακαλύψαμε μία σειρά από πέτρες σε ευθεία, που διέσχιζαν τον χώρο. «Περίεργο», σκεφτήκαμε και ανάψαμε τσιγάρο. Συσκεφθήκαμε λίγο πάνω στο πότε να έγινε άραγε αυτό κι αν ήταν από χθες το απόγευμα που δουλεύαμε εκεί ή κάποιος το έκανε το βράδυ. Στη συνέχεια γυρίσαμε την πλάτη. Την άλλη μέρα είχε εξελιχθεί σε μικρό τοιχαλάκι. Ρωτήσαμε το γείτονα αλλά δεν ήξερε τίποτα ούτε είχε δει κάτι. Έτσι το βρήκε το ξημέρωμα κι απορούσε τι το θέλαμε. Κάναμε χάζι, μάλιστα αφήναμε εκεί πάνω τα εργαλεία μας για να μην τρέχουμε στην άλλη άκρη το

- Λοιπόν, θα πολεμούσες για μένα; Η βραδιά ξεκίνησε κι εγώ ακόμα ετοιμαζόμουν και βαριόμουν. Αποφάσισα όμως να ξεκολλήσω για λίγο από τη μιζέρια που με έτρεφε μήνες και μήνες και να βαφτώ με τα χρώματα του πολέμου που διενεργείται σε μπαρ και clubs. Κοιτούσα τον εαυτό μου σε ένα σκονισμένο καθρέφτη κρατώντας στο χέρι τη μάσκαρα, όταν τον είδα να με κοιτά πίσω και να μου κλείνει το μάτι. Λες; Το ροζ κραγιόν θάφτηκε στο ντουλάπι που κοιμόταν καιρό και ανέσυρα εκείνο το παλιό, το κατακόκκινο. Απόψε δε με νοιάζει τίποτα. -Αλήθεια βαριόσουν να βγεις; Έβαλα τα γέλια σηκώνοντας το 4o ποτήρι βότκα και ήπια την τελευταία γουλιά. Έσβησα το τσιγάρο. - Πάμε μια βόλτα κόντρα στον άνεμο. Είσαι; Με κοίταξε πίσω από τα μακριά του μαλλιά κι ύστερα πέρασε τα δάχτυλά του ανάμεσα στα δικά μου. Όλο το βράδυ είχε πιει ένα μόνο ποτήρι κόκκινο κρασί κι αναρωτιόμουν αν ήταν ικανό για να υψώσει τα φτερά του κάποτε. Μια περίεργη ύπαρξη που προέκυψε στο μισοσκόταδο ενός μπαρ. Γνωστός στην παρέα, άγνωστος σε εμέν