Στάκα βρε...

Ανάβω τσιγάρο ξαπλωμένη και φυσώ τον καπνό στο ταβάνι.

Μέσα από το ποτήρι με τη βότκα διακρίνω κάποια σημάδια στο ταβάνι.

Μάλλον τα υπολείμματα του τελευταίου που πέρασε νύχτα το διαμέρισμά μου. Κι αναρωτιόμουν πού χάθηκε τόσο καιρό.

Έχοντας βρει μια απάντηση που δε με ενδιαφέρει και τόσο άνοιξα τον υπολογιστή μου.

Κεφάλαιο..... Γαμώτο! Σε ποιο κεφάλαιο είμαι;

Είπα να γράψω την αυτο-βιογραφία μου προτού κάποιος άθλιος συγγενής ξεράσει ψέματα για μένα σε άσπρο μάρμαρο. 'Εβαλα τα ανίψια μου να υποσχεθούν ότι στην κηδεία μου θα με σκεπάσουν με κόκκινα γαρύφαλλα και μπουκέτα από ροζ τουλίπες.

Σιχαίνομαι το άσπρο. Μου θυμίζει νοσοκομείο.

Και το ροζ σιχαίνομαι. Όχι όμως σε τουλίπες.

Σκέφτομαι σοβαρά να προγραμματίσω να γυρίσω σε επόμενη ζωή , όχι σαν σκύλος που ποθώ, αλλά ως αλογόμυγα, για να τυραννώ στη ραστώνη μισητών καλοκαιριών.

Αλείφομαι με λάδι μαυρίσματος και απλώνομαι στο κρεβάτι. Διεγνώσθη αλλεργία στο ηλιακό φως κι αποφάσια να μαυρίσω κάτω από κόκκινα αμπαζούρ σε ένα διαμέρισμα κι όχι σε παραλίες. Έχω φτιάξει βίντεο με τις καλύτερες ακτές της περιοχής και το προβάλλω στον τοίχο απέναντι. Διακρίνομαι για το style μου .... ενίοτε.

Τα παγάκια έλιωσαν και κοιτώ επίμονα το ψυγείο. Τελευταίως αναπτύσσω διάφορες δεξιότητες , όπως η τηλεκινητική, αλλά δε βλέπω να τα καταφέρνω καθώς το ποτήρι εξακολουθεί να μένει χωρίς πάγο.

Έμπνευση δεν έρχεται για αυτό ανοίγω το βιβλίο του θανόντος προτού γεννηθεί , φίλου defunctus Δημήτριου:

" Στάκα. Τί νόημα έχουν όλα αυτά; Γιατί να περιμένω τη Μοίρα να ανοίξει τα χαρτιά της αφού ούτε βασιλέας πρόκειται να γίνω, ούτε νικητής, ούτε καν πετυχημένος.

Αλλά ξέρω γιατί μού συμπεριφέρεται έτσι.

Είναι γριά κι άσχημη.

Στα νιάτα της την γάμησα και την παράτησα."