That wall...

(Dali, two harlequins, 1942)

"...Ωραίος είναι ο κόσμος που ζούμε! Ποιος είναι τόσο απατεώνας
που να μη βλέπει αυτήν την ολοφάνερη σκευωρία;
Kαι ποιος είναι τόσο αναιδής που λέει πως δεν βλέπει τίποτε;
Κακοφτιαγμένος ο κόσμος και όλα θα καταστραφούν,
αφού πρέπει τέτοια κακά σωπαίνοντας να βλέπεις..."

(Σαίξπηρ, Ριχάρδος Γ', πράξη 3, σκηνή 6)

```` ```````````````````````````````````

Ξημερωθήκαμε με έναν τοίχο καταμεσής του χωραφιού μας.
Αρχικά βέβαια ανακαλύψαμε μία σειρά από πέτρες σε ευθεία, που διέσχιζαν τον χώρο.
«Περίεργο», σκεφτήκαμε και ανάψαμε τσιγάρο. Συσκεφθήκαμε λίγο πάνω στο πότε να έγινε άραγε αυτό κι αν ήταν από χθες το απόγευμα που δουλεύαμε εκεί ή κάποιος το έκανε το βράδυ. Στη συνέχεια γυρίσαμε την πλάτη.

Την άλλη μέρα είχε εξελιχθεί σε μικρό τοιχαλάκι. Ρωτήσαμε το γείτονα αλλά δεν ήξερε τίποτα ούτε είχε δει κάτι. Έτσι το βρήκε το ξημέρωμα κι απορούσε τι το θέλαμε.
Κάναμε χάζι, μάλιστα αφήναμε εκεί πάνω τα εργαλεία μας για να μην τρέχουμε στην άλλη άκρη του χωραφιού. Καθόμασταν πάνω του να πιούμε ένα καφέ , να καπνίσουμε λίγο, φωνάξαμε και 2-3 χωριανούς να το δουν και να πούνε τη γνώμη τους. Η τοπική εφημερίδα το έκανε σχόλιο στις πίσω σελίδες με τα κοινωνικά.

Την τρίτη μέρα είχε προχωρήσει σε μήκος όπως και ύψος. Έφτανε τώρα στο ένα μέτρο. Ήταν Σάββατο και τα παιδιά του χωριού έφτασαν κι ανακάλυψα ότι μερικά είχαν ζωγραφίσει καρδιές, που τις πλήγωνε ένα βέλος κι εκείνες μάτωναν βουβά.
Αρχίσαμε να ανησυχούμε, αλλά κατέφθασε το απόγευμα ένας φωτογράφος και δυο - τρεις στάθηκαν να φωτογραφηθούν, τινάζοντας το χώμα από τα ρούχα τους και δοκιμάζοντας το «καλό» τους χαμόγελο, αυτό που κρατούσαν για γιορτές κι άλλες επίσημες μέρες.
Αρνήθηκα να είμαι στο πλάνο και κάπνιζα στη σκιά μιας κυδωνιάς κοιτώντας προβληματισμένος την ομάδα που απλωνόταν, μαζευόταν, γονάτιζε κι έδειχνε το καλό της προφίλ κατά τις προσταγές του φωτογράφου.
« Έπρεπε να βγάλεις τις ρίζες», άκουσα μια φωνή και προς στιγμή νόμισα ότι μίλησα δυνατά.
Γύρισα κι είδα πίσω μου τον τρελό του χωριού.
«Ο Σπόρος φυτρώνει όταν βρει χώμα κι όταν τον ποτίζεις» συνέχισε να λέει μαζεύοντας αγριοξινάκια σε ένα βρώμικο σάκο και έφυγε σκυφτός.