Ένα μικρό αγέρι σήκωσε κεφάλι μέσα στο λιόγερμα
πάνω από την κορυφή του χαμηλότερου λόφου.
Δεν το πρόσεξε κανείς καθώς κατηφόριζε
στην κοιλάδα των αναμνήσεων
κι ανενόχλητο σκάλεψε τα φύλλα ενός γερασμένου παπύρου.
Τον ρώτησε από ποιο δρόμο πάνε στην αμαρτία κι ο γέροντας,
ξύνοντας με απορία το κεφάλι του,
του έδειξε το Νότο.
"Από εκεί ήρθα", ψιθύρισε ντροπαλά.
"Τότε επέστρεψε και πάρε φόρα.
Θέλει δύναμη το πάθος της ευλογημένης στιγμής".
Σχόλια
αμαρτία και ο γέροντας...
λέξεις κλειδιά, εικόνες με αίσθηση ιστοριών κοσμογονίας και παραμυθιού...
Το διάβασα αρκετές φορές μέχρι σήμερα, πάντα σαν ένα αίνιγμα, σαν ιστορία μισή.
Η άλλη μισή, σκέφτηκα, κάπου εδώ είναι.. σε μένα..
Έψαξα, μα έψαξα με λάθος τρόπο τόσο καιρό, ζητώντας με νόηση να βαδίσω σε αρχέγονα ρήγματα. Να γκρεμιστώ έπρεπε. Μόνο να νιώσω..
Και το ταξίδι άρχισε. Βρέθηκα να μιλώ με φθόγγους σαν φύλλο που κυματίζει με τον άνεμο.. Ένιωσα τη δύναμη που στην κοιλάδα τον έσυρε.. Με τα φτερά του πόθου. Τον γέροντα, ντύθηκα. Και το παράπονό του για αμαρτίες που πια δε ζει, γεύθηκα στο στεγνό από σάλιο στόμα του.. γεύση θανάτου.. κι ακόμη, το γάλα ενός μωρού. Στις άκρες των χειλιών το ξεχασμένο άρωμα, από κάποια καλοκαιρινή φράουλα, να σκεπάζεται τρυφερά με το λευκό του χνούδι..
_Να, από κει ήρθα, δείχνει το Νότο.. θαμπώνει το βλέμμα κοιτώντας έναν νεαρό να απομακρύνεται με την πλάτη γυρισμένη.
_Τον ξέρεις;
_ Άστον αυτόν, καλά τραβά.. Αλίμονο αν εδώ ερχόταν...
_ Τότε και γω, για εκεί θα τραβήξω, είπε ο Άνεμος..
_ Στάσου... μη βιάζεσαι. Έχει μεγάλη σημασία, να ξέρεις αν έρχεσαι, ή γυρνάς.
Συνήθως γράφω σκέψεις που στον καθένα σημαίνουν διαφορετικά πράγματα.
Απόλαυσα το διαδραστικό του σημερινού.
Καλή σου εβδομάδα Νικόλαε