Σαν ψέμα

" 'Aνοιξέ μου» , ακούστηκε η φωνή σου στο σκοτάδι.

Μιλούσες ψιθυριστά, με το ύφος της κατάκτησης και της διαταγής. Αυτό το ύφος που με έκανε να λιώνω , να βυθίζομαι στον άλλο μου εαυτό και να υποτάσσομαι στη θέλησή σου. Εγώ, η μαριονέτα σου.
Πλησίασα στο παράθυρο και το άνοιξα. Στεκόμουν εκεί ,γυμνή μπροστά σου να σε κοιτώ να λούζεσαι στη βροχή. Σταγόνες κυλούσαν από τα μακριά σου μαλλιά στους ώμους και μια μικρή είχε αρχίζει να στάζει στο μάγουλο.
Την μάζεψα με το δάχτυλο και την έφερα στα χείλη.

«Δεν είναι αλμυρή», σου είπα και γύρισα την πλάτη.

Δεν ρώτησα πώς βρέθηκες στο μπαλκόνι μου πάνω από τη θάλασσα, σε ένα διαμέρισμα που δεν ήξερες ότι υπάρχει.
Χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα αναριγώντας. Δεν μίλησες. Έμεινες όρθιος με τα χέρια στις τσέπες από ένα βρεγμένο, μαύρο, μακρύ παλτό.

Πότε γκριζάρισαν έτσι τα μαλλιά σου; Άραγε τα μάτια σου είχαν πάντα αυτό το πράσινο χρώμα;
Πόσα ήθελα να σου πω.

«Είμαι άρρωστη» με άκουσα να λέω.
Γδύθηκες και ξάπλωσες δίπλα μου βάζοντας τα χέρια σου στην κοιλιά μου.

«Με ενοχλεί να χρησιμοποιείς πληθυντικό όταν μου μιλάς. Με ενοχλεί η λέξη εραστές. Με ενοχλεί και δεν ξέρω το γιατί».
Ένιωσα τα δόντια σου στο λαιμό μου και τα νύχια σου να χώνονται στους ώμους μου.

«Πες ότι είναι ψέμα»
Δεν μίλησα. Ανάσαινα ακίνητη από το δάγκωμά σου.
... .........
Ξημέρωσε και πάλι.
Σου χάρισα μια νύχτα ακόμα.
Έτσι απλά.
Σαν ψέμα.