δεν χωράω
Η μέρα που δεν χωράς θα'ρθει.
Είναι η στιγμή που σε ξεγελά, σε πιάνει στον ύπνο και ξυπνάς με την σκιά σου αλλαγμένη. Χαμόγελα σκαλίζεις με μια ακίδα μικροσκοπική και όλοι χειροκροτούν στο πανηγύρι της τρελής.
Μα, στενεύεσαι. Όλο στενεύεσαι.
Και έρχεται η μέρα που παύεις να προσπαθείς να χωρέσεις στους άλλους.
Φοράς το καφτάνι σου,σανδάλια και ένα μαντήλι στα μαλλιά κι απλώνεσαι σε μαξιλάρες στον κήπο, κάτω από τη λεμονιά, με παρέα έναν μαύρο σκύλο που κρύβει ξωτικά στις πατούσες του.
Και με έναν πολύχρωμο μύλο. Κάθε που τον φυσάς και γυρνά ένα φύλλο πέφτει από τα μαλλιά σου.
Μα, στενεύεσαι. Όλο στενεύεσαι.
Και έρχεται η μέρα που παύεις να προσπαθείς να χωρέσεις στους άλλους.
Φοράς το καφτάνι σου,σανδάλια και ένα μαντήλι στα μαλλιά κι απλώνεσαι σε μαξιλάρες στον κήπο, κάτω από τη λεμονιά, με παρέα έναν μαύρο σκύλο που κρύβει ξωτικά στις πατούσες του.
Και με έναν πολύχρωμο μύλο. Κάθε που τον φυσάς και γυρνά ένα φύλλο πέφτει από τα μαλλιά σου.
Σχόλια
Ξέρεις ότι απολαμβάνω και χαίρομαι τις ποιητικές σου διαδρομές και δημιουργίες. Έχουν το δικό τους λόγο και ταυτότητα. Θέλω πάλι να σε νιώθουμε τακτικά εδώ κοντά μας μέσα στην μοσχοβολιά των στίχων και εικόνων σου.
Τις καλησπέρες μου.
Μωρέ, κι εμένα μου έλειψε να γράφω, να διαβάζω εσάς , να γίνεται έτσι ένας χαμός!