Βράχος

Κοιτάω για άλλη μια φορά το κινητό. 
Δεν μπορεί, είπε ότι θα στείλει μήνυμα μετά. 
Ήχος μηνύματος. Ναι, μήνυμα!  Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Δεν  ξέρω , δεν κάθομαι να σκεφτώ γιατί. Με κάθε δυνατό χτύπο ισιώνει το κορμί, ακόμα και οι κινήσεις μου γίνονται πιο απαλές, σαν χορός σε πίστα δική μου.  
Απαντώ. Δεν ήταν εκείνος.
Κι άλλο μήνυμα. Τώρα θα είναι αυτός!
Άλλος. Πρώην. Κουβεντιάζουμε, με φλερτάρει, υπονοούμενα, υποσχέσεις, σχεδιάζει, με ονειρεύεται, με θέλει. Δεν θέλω. Κλείνω το τηλέφωνο και ξεσπώ σε κλάματα. Πώς ήρθαν αυτά; Κλαίω με αναφιλητά για αρκετή ώρα, σαν μπόρα που ξέσπασε .  Από πού ήρθαν αυτά ,ξαναρωτώ.
Το στομάχι πονάει. Δεν θα μαρτυρήσω ποτέ πόσο πονάει όταν του μιλώ, όταν τον σκέφτομαι, όταν δεν με σκέφτεται. Δεν είμαι για εκείνον  το αερικό. Είμαι ο βράχος.
Δεν θέλω να είμαι βράχος, να είμαι βαριά, να έχω ρίζες. Δεν θέλω!  
Πετάω το κινητό στον τοίχο.
Θέλω να πετάω, να ακολουθώ τον άνεμο, να θροΐζω με τα φύλλα , να κελαρύζω με το ρυάκι, να σκάω στην ακτή με το κύμα. 
Δεν θέλω να είμαι βράχος, ακούς; !

----------------------------------------------------

Σαν φεύγεις μην στρέψεις το κεφάλι να με δεις. Είναι σαν να δίνεις υπόσχεση ότι θα σε φέρει ο αέρας ως την πόρτα μου μπροστά.