Πενθεσίλεια...
Ο ήχος από τις οπλές των αλόγων αντηχεί τρομακτικά
Κινήσεις στο στρατόπεδο των Αχαιών , σκηνές που ανασηκώνουν ξαφνιασμένοι ημίγυμνοι άντρες. Σκληρά κορμιά, στεγνωμένα από τον ήλιο, την αλμύρα και κακοπλυμένα πρόσωπα με τα ίχνη του αίματος ξεραμένα στις ρυτίδες χρόνων πολιορκίας.
«Οι Αμαζόνες!» ψίθυρος που τολμά κάποιος, διστακτικά, με δέος και τρόμο.
...........
Το πρωί βρίσκει τους Αχαιούς να δένουν σφιχτά τους θώρακες στο στήθος τους, τα σανδάλια και τις περικνημίδες, να γυαλίζουν τα κράνη και τις αιχμές των όπλων.
Να τιμήσουν τον αντίπαλο με κάθε τρόπο.
Και τον τιμούν.....με τις σάρκες τους.
Μισές άνθρωπος, μισές άλογα.Οι Αμαζόνες. Καλπάζουν, ορμούν στον εχθρό, αποκεφαλίζουν σώματα ελληνικά μέχρι που τα σπαθιά στομώνουν από την σάρκα και τα τόξα κουρασμένα γέρνουν το κεφάλι.
-«Μα ποια είναι αυτή;»
Ο Αχιλλέας στέκεται αποκαμωμένος με το χέρι πάνω από τα ματια του, κόντρα στον ήλιο.
Σε ψηλό , γεροδεμένο , μαύρο φαρί, μια φιγούρα καλπάζει ουρλιάζοντας , χωρίς σέλα και χάμουρα .
Μακριά μαύρα μαλλιά γυαλίζουν στον ήλιο, σύννεφο από κοράκια στο κεφάλι της.
Μακριοί μηροί , νευρώδεις. Δυνατοί ώμοι και μεγάλες πλάτες, σκύβουν στο αυτί του αλόγου της «Εϊ-ά! Εϊ-άααα!!»
Ο πνιχτός ήχος του τσεκουριού που βυθίζεται στο λαιμό και ξαναβγαίνει αναδυόμενο μέσα από λίμνη κατακόκκινη.
«Ωχ.!» μάζα από μαύρα μαλλιά, ηλιοψημένους ώμους και καπνισμένα κανιά, ένας σωρός στο χώμα . σηκώνοντας σκόνη.
Μα , γρήγορα παίρνει ξανά θέση μάχης.
Στο δεξί το σπαθί της, στο αριστερό το τσεκούρι.
- «Μην κουνηθεί καμία!» φωνάζει στις πολεμίστριες που σπεύδουν στο πλευρό της «Είναι δικός μου!»
- «Μη κουνηθεί κανείς», διατάζει τους συμπολεμιστές του που κάνουν κύκλο γύρω του. «Είναι δική μου!»
Δύο φιγούρες, ψηλές ως τον ουρανό, τρανές όσο ο τρόμος, ματοβαμμένες όσο ο ήλιος που άρχισε να δύει. Δύο σκιές που το ξερό χώμα σε αυτή την ξεχασμένη γωνία, περιμένει το αίμα τους για να ξεδιψάσει.
«Η Πενθεσίλεια... Η Πενθεσίλεια...», από στόμα σε στόμα , το όνομα της βασίλισσας αποκτά φτερά, χαιδεύεται από γλώσσες , τρυπώνει στα αυτιά, σέρνεται στα τείχη της Τροίας. Κορμί γεμάτο ουλές, χαρακιές και καψίματα
« Ο Αχιλλέας....Ο Αχιλλέας....» , από στόμα σε στόμα, το όνομα του ήρωα, κερδίζει χλευαστικά σχόλια από γυναικεία χείλη που ζευγαρώνουν τα αντρικά από αγάπη.. Αγάπη για την βασίλισσά τους, για να αποκτήσουν κόρες ψηλές και άτρομες όπως εκείνη.
Οι δύο τους , βυθισμένοι στις κινήσεις τους, αναμετρούν.
Τον θάνατο αυτή, την μεταλλική γεύση του αίματος αυτός.
Τα κορμιά πέφτουν το ένα στο άλλο . Χωρίζουν ξανά. Τα ξίφη σφυρίζουν στον αέρα πλησιάζοντας επικίνδυνα πλευρά και μηρούς.
Αγκαλιάζονται . Σφιχτά...πολύ σφιχτά.
Δεν ακούγεται τίποτα παρά μόνο τα κοράκια που κρώζουν θλιβερά στο βάθος.
Πέφτει στα χέρια του ανάμεσα....κόκκινες βάφονται oi παλάμες..
Κι εκείνη,εκείνη την στιγμή , τα μάτια συναντιώνται.
Ο άνεμος με δυσκολία ακούει
« Άρη, πατέρα μου, μην με εγκαταλείπεις! Η Αγάπη ανέτειλε στα μάτια του»
Ο άνεμος με λύσσα αντιλαλεί τις κραυγές του
«Άρη, πατέρα της, μην την εγκαταλείπεις!. Η Αγάπη βασίλευσε στα δικά της μάτια»
( επιτρέψτε μου αυτή την προσωπική απόδοση της ιστορίας )
-----------
Zεις μονάχα μια φοράΣτην Ιλιάδα υπάρχει ένας ωραίος μύθος έρωτα και θανάτου. Στον Τρωικό Πόλεμο ο Αχιλλέας τραυματίζει θανάσιμα τη βασίλισσα των Αμαζόνων, Πενθεσίλεια. Όμως, λίγο πριν ξεψυχήσει, τα βλέμματά τους διασταυρώνονται και ο Αχιλλέας νιώθει να τον κυριεύει ένας ακαριαίος έρωτας για την όμορφη Αμαζόνα. Είναι πολύ αργά όμως (ο Αχιλλέας είχε ήδη κάνει την επιλογή του) και καθώς η ζωή εγκαταλείπει το ποθητό κορμί που σφίγγει στην αγκαλιά του, ξεσπάει σε λυγμούς επειδή δεν θα αποκτήσει ποτέ εκείνη που ερωτεύτηκε. Ο Αχιλλέας είχε πάρει αμετάκλητα το μονοπάτι χωρίς την Πενθεσίλεια και ποτέ δεν θα μάθει πώς θα ήταν η ζωή μαζί της. Εξάλλου ούτε εμείς θα μάθουμε ποτέ την εξέλιξη που θα είχε ο Τρωικός Πόλεμος, αν ο Αχιλλέας αποφάσιζε να φύγει μαζί της και άφηνε τους συμπολεμιστές του μόνους στην κοιλάδα του Ίλιου. (Ντίνος Γιώτης)
Σχόλια
Κινήσεις στο στρατόπεδο των Αχαιών , σκηνές που ανασηκώνουν ξαφνιασμένοι ημίγυμνοι άντρες. Σκληρά κορμιά, γυμνασμένα και δυνατά, στεγνωμένα από τον ήλιο, την αλμύρα και κακοπλυμένα πρόσωπα με τα ίχνη του αίματος ξεραμένα στις ρυτίδες χρόνων πολιορκίας.
«Οι Αμαζόνες!» ψίθυρος μεταδίδεται από στόμα σε στόμα, διστακτικά στην αρχή, με δέος και τρόμο μετά.
Στα γρήγορα..., ο απόλυτος αιφνιδιασμός των Αμαζόνων βρίσκει τους Αχαιούς να δένουν σφιχτά τους θώρακες στο στήθος τους, τα σανδάλια και τις περικνημίδες, να αρπάζουν τα κράνη και τα όπλα τους.
Να τιμήσουν τον αντίπαλο με κάθε τρόπο.
Και τον τιμούν.....με τις σάρκες τους.
Οι Αμαζόνες. Αλλαλλάζοντας. Με ιαχές. Με δύναμη. Χωρίς να διστάζουν. Καλπάζουν, ορμούν στον εχθρό, αποκεφαλίζουν σώματα ελληνικά μέχρι που τα σπαθιά τους στομώνουν από την σάρκα και τα τόξα κουρασμένα γέρνουν το κεφάλι.
Άνιση η μάχη. Οι λυγερόκορμες πολεμίστριες κατανικούν το αιφνιδιασμένο στράτευμα των αντρών. Κλαγγές από αλυσσίδες βαρειές, που δένουν αντρικά πόδια και χέρια, χαλκάδες που κλείνουν στους λαιμούς πάνω από γυμνασμένα αντρικά στέρνα, όσων είχαν την ...τύχη να μη σφαχτούν στη... μάχη..., ολόγυμνα αντρικά κορμιά αλλυσσοδέμένα σέρνονται μπροστά σε ένα άρμα...
-«Μα ποια είναι αυτή;», ψυθιρίζουν μεταξύ τους οι δουλωμένοι πολεμιστές
Ψηλή, λυγερόκορμη και δυνατή, σηκώνεται όρθια... Είναι όμορφη. Τα μακριά μαυρα μαλλιά της ανεμιζουν στο φύσημα του αέρα.
Απόλυτη ησυχία. Μόνο, μικροκλαγγές από τις αλυσσίδες των σκλάβων.
-"Η Πενθεσίλεια"..., μεταδίδεται ψιθυριστά από στόμα σε στόμα...
Εκείνη κάνει μόνο ένα νευμα και ξανακάθεται. Οι πολεμίστριες κάνουν έναν μεγάλο κύκλο και στη μέση οι δουλωμένοι Αχαιοί, ολόγυμνοι και αλυσσοδέμενοι..., με την αλυσσίδα του κολάρου τους στο χέρι μιας αμαζόνας. Οι μισές περίπου παίρνουν τους σκλάβους τους στην άκρη, οι άλλες μισές τους στήνουν στα γόνατα μπροστά στην βασίλλισσα, στη μέση του κύκλου.
-"Θα πάρετε τώρα αυτό που πρέπει", είπε η βασίλισσα...
Κι εκεί, στη μέση αυτής της αρένας, ξεκίνησαν να τους μαστιγώνουν.., η καθεμια τον δικό της..., προτρέποντάς τους να φανούν άντρες, δυνατοί, να προσφέρουν το στήθος τους..., κι εκείνες με ιαχές μαστίγωναν τα αντρικά στήθη με όλη τους τη δύναμη, ιδρωκοπημένες, λαχανιασμένες..., χωρίς να σταματούν... ,δεν ακουγόταν τίποτε παρά το ασταματητο και ανελέητο σφυροκόπημα των γυμνών αντρικών κορμιών από τα λουριά του μαστίγιου των αμαζόνων...,
Οι ιαχές τους: «Εϊ-ά! Εϊ-άααα!!»
η ηχώ επεστρεφε από τα βουνά..., πολλαπλασιασμένη με πειθώ. Ριγούσαν τα κορμιά των αντρών που περίμεναν τη σειρά τους, αλυσσοδεμένα. Σκιρτούσαν και σπαρτάραγαν τα κορμιά των αντρών που μαστιγώνονταν στη μέση της αρένας..., ολοένα και πιό δυνατά, μέχρι να αρχίσουν να κυλιούνται στο χώμα..., να μαστιγώνονται εκεί ακόμα πιο δυνατά.., μέχρι να πέσει και το τελευταίο...
Κι ύστερα οι επόμενοι...
Ο Αχιλλέας προχωράει κι αυτός αλυσσοδεμένος, κόντρα στον ήλιο, βλεπει μονο τη φιγούρα της Πενθεσίλειας, ο ήλιος φωτίζει από πίσω της.
Εκείνη σηκώνεται...,στο δεξί της χέρι σφίγει τη λαβή του μαστίγιου της...
- «Μην κουνηθεί καμία!» φωνάζει στις πολεμίστριες που σπεύδουν στο πλευρό της «Είναι δικός μου!»
«Ο Αχιλλέας... Ο Αχιλλέας...», από στόμα σε στόμα , το όνομα του Αχαιού κυκλοφορεί στα στόματα των αμαζόνων , κερδίζει χλευαστικά σχόλια από γυναικεία χείλη που ζευγαρώνουν τα αντρικά από αγάπη.. Αγάπη για την βασίλισσά τους, για να αποκτήσουν κόρες ψηλές και άτρομες όπως εκείνη.
Δύο φιγούρες, ψηλές ως τον ουρανό, τρανές όσο ο τρόμος, ματοβαμμένες όσο ο ήλιος που άρχισε να δύει. Δύο σκιές που το ξερό χώμα σε αυτή την ξεχασμένη γωνία, περιμένει το αίμα τους για να ξεδιψάσει.
Εκείνος αλυσσοδεμένος..., η αμαζόνα που τον κραταει, ασφαλίζει τα χέρια του πίσω από την πλάτη και τον ρίχνει στα γόνατα μπροστά στα πόδια της βασίλισσας
Είναι έτοιμοι και οι δυο τους. Ξερουν τι θα γίνει.. Τα βλέμματά τους συναντούνται, σε μια ιδιότυπη αναμέτρηση.
Ορθώνει ο στήθος του..., ξεκινάει η βασίλισσα..., τα λουριά του μαστίγιου της σκάνε πάνω στο στέρνο του με δύναμη.., με πιό πολυ δύναμη..., στη μέση της αρένας..., μπροστά στα έντρομα ματια των δουλωμενων Αχαιών και στα ενθουσιασμένα μάτια των γυναικών..., το δυνατό κορμί του αναμετριέται με τα λουριά του μαστίγιου της..., η βασίλισσα βρίσκει συνέχεια δυνάμεις..., οι ιαχές της αντηχούν στα γυρω βουνά..., το αντρικό κορμί, σφιχτό και τεντωμένο πετάγεται εναντια στα λουριά του μαστίγιου της οργισμένης βασίλισσας, που τον μαστιγώνει με όλη της τη δύναμη...
Τα βλέμματά τους είναι σε επαφή..., το πρόσωπό του σφιγμένο..., εκείνη ιδρωμένη,με τη θαλασσα των μαλλιών της μουσκεμα στον ιδρώτα..., παθιασμένη...συνεχίζει όλο και πιο δυνατά..., ασταματητα. Σταματάει, του λύνει τις αλυσσίδες.. Αρπάζει το μαστίγιο της.., συνεχίζει με μεγαλύτερο πάθος... Στα γόνατα, πασχίζει να αντέξει, σε μια ιδιότυπη ..αντίσταση, ορθώνει το στήθος του, σφιγμένο, το "πετάει" ενάντια στα λουριά του μαστίγιου της...
Λυγάει το κορμί του.., ορθώνεται ξανά..., τον προτρέπει εκείνη..., ξέρει αυτός ότι δεν θα σταματήσει η αμαζόνα το μαστίγωμα παρά μόνο αφού θα έχει κυλιστεί στα πόδια της λυποθυμισμενος...
Τα κορμιά χορευουν στη μέση της αρένας.., το αντρικό αλυσσοδέμενο, μαστιγώνεται λυσσαλέα από την αμαζόνα.
Κι εκείνη,εκείνη την στιγμή , τα μάτια συναντιώνται.
Κραυγές από το στόμα του..., δεν προλαβαινει να ανασαίνει.., βάζει πιο πολύ δύναμη η γυναίκα, βλέπει τη νίκη της να έρχεται..
Ο άνεμος με λύσσα αντιλαλεί τις κραυγές του
Τα βλεμματά τους τώρα, στελνουν περίεργα μηνύματα..., ένας αλλόκοτος κώδικας εδραιώνεται μεταξύ τους...
Η γυναίκα δεν σταματαει..., δεν πρέπει να σταματήσει..., μετά θα τον πάρει στη σκηνή της... κοντά της...
( επιτρέψτε μου αυτή την παραλλαγή στην απόδοση της ιστορίας )