ξέρεις...



Ξέρεις..
Τα λύτρωσα..
τα κρίματα
που έκανα κι εγώ
τις νύχτες με φεγγάρι.

* *

Τα πλήρωσα
με μηνύματα
-στεφάνι του Μαγιού-
σε άσπρο μαξιλάρι.
Ακόμα χρωστώ
Τα μάτια σου
που φίλησα
κι ας ήξερα
πως Χωρισμό
πάντα σημαίνει.
* *
Μα ξέρεις,
Τα μίσησα
Τα θύματα
στο σώμα σου επάνω
Που ίχνη άφηναν
Υγρά
μέσα στο καλοκαίρι
* *
Τα μίσησα!
Τα θύματα...
Τα βήματα...
Τα κύματα...
Τα κρίματα...

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Μ΄ άρεσε.
Ειδικά η τελευταία παράγραφος.

WL
12 Ιουλίου 2008 στις 12:13 π.μ.
Ο χρήστης Penthesileia είπε…
WL,Είδες που ανακαλύπτεις ξανά παλιά μου κομμάτια;
16 Ιουλίου 2008 στις 12:40 μ.μ.
Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

με ένα εισιτήριο

Εικόνα
Κρατώ τα δάχτυλα σφιχτά να μην γλιστρήσουν οι στιγμές ανάμεσά τους. Κόκκοι άμμου σε κλεψύδρα που παίζει ο χρόνος. Ξαπλώνω στα παιδικά μου σεντόνια Ακίνητη Αμίλητη προβάλλοντας την εικόνα σου σε σινεμά παλιό. Ανέλπιδες προσπάθειες να σε κρατήσω εδώ. Η κλεψύδρα γυρίζει άλλη μία φορά Ο χρόνος τελειώνει κι η άμμος κυλά. Οι τίτλοι τέλους έπεσαν. Τα φώτα έσβησαν Η μουσική σταμάτησε κι ο πρωταγωνιστής έχει γεράσει ήδη Με ένα εισιτήριο περασμένης χρονιάς στην τσέπη βγαίνω στο δρόμο. Ψιχαλίζει και ξέρεις ότι τις ομπρέλες τις μισώ.
Διαβάστε περισσότερα

δεν χωράω

Εικόνα
Η μέρα που δεν χωράς θα'ρθει. Είναι η στιγμή που σε ξεγελά, σε πιάνει στον ύπνο και ξυπνάς με την σκιά σου αλλαγμένη. Χαμόγελα σκαλίζεις με μια ακίδα μικροσκοπική και όλοι χειροκροτούν στο πανηγύρι της τρελής.  Μα, στενεύεσαι. Όλο στενεύεσαι. Και έρχεται η μέρα που παύεις να προσπαθείς να χωρέσεις στους άλλους. Φοράς το καφτάνι σου,σανδάλια και ένα μαντήλι στα μαλλιά κι απλώνεσαι σε μαξιλάρες στον κήπο, κάτω από τη λεμονιά, με παρέα έναν μαύρο σκύλο που  κρύβει ξωτικά στις πατούσες του. Και με έναν  πολύχρωμο μύλο. Κάθε που τον φυσάς και γυρνά ένα φύλλο πέφτει από τα μαλλιά σου.  Πού θα πάει. Θα πέσουν όλοι αυτοί που κατακάθισαν πάνω σου σαν σκόνη.
Διαβάστε περισσότερα

Στην υγειά μας...

Εικόνα
Ένιωθε την υγρασία να μπαίνει από το παντελόνι αλλά δεν την ένοιαζε. Είχε βρέξει το βράδυ βλέπεις. Απέμεινε να κοιτάζει τη βουνοκορφή πολλή ώρα . Τα σύννεφα, γκρίζα και γεμάτα βροχή ,είχαν κρύψει την κορυφή. Μάλλον, την είχαν πνίξει ασφυκτικά με το βάρος τους κι έμοιαζε να κατεβαίνουν ακόμα περισσότερο προς τα κάτω. Της άρεσε να σκέφτεται ότι εκεί πάνω δεν ήταν έτσι όπως φαινόταν από εδώ. Θα ζούσαν κάποιοι θεοί μέσα στο φως κι είχαν απλά τραβήξει προς τα κάτω την κουρτίνα για να μπορούν να πλάθουν όνειρα. 'Ισως για να καταστρώσουν σχέδια μοχθηρά, κρυμμένοι από τα μάτια των θνητών. Είχε πάρει το αυτοκίνητό της πριν ξημερώσει και κατευθύνθηκε στην παλιά μονή, που τα ερείπιά της υψώνονταν σε ένα λόφο πάνω από το χωριό. Εδώ ανέβαιναν τουρίστες το καλοκαίρι μα τώρα ήταν μεσοχείμωνο και δεν θα έβρισκε κόσμο. Ακόμα και ο παππούς που ανέβαινε κάποτε να φέρει τις κατσίκες του να βοσκήσουν από ένα μαντρί πιο δίπλα, είχε πεθάνει πριν 2 χρόνια και οι δυο του γιοί , επιχειρηματίες στην πρωτεύου
Διαβάστε περισσότερα