με ένα εισιτήριο






Κρατώ τα δάχτυλα

σφιχτά

να μην γλιστρήσουν

οι στιγμές

ανάμεσά τους.

Κόκκοι άμμου

σε κλεψύδρα

που παίζει

ο χρόνος.



Ξαπλώνω στα

παιδικά μου σεντόνια



Ακίνητη

Αμίλητη

προβάλλοντας

την εικόνα σου

σε σινεμά παλιό.

Ανέλπιδες προσπάθειες

να σε κρατήσω εδώ.



Η κλεψύδρα γυρίζει

άλλη μία φορά

Ο χρόνος τελειώνει

κι η άμμος κυλά.



Οι τίτλοι τέλους

έπεσαν.

Τα φώτα έσβησαν

Η μουσική σταμάτησε

κι ο πρωταγωνιστής έχει

γεράσει ήδη



Με ένα εισιτήριο

περασμένης χρονιάς

στην τσέπη

βγαίνω στο δρόμο.



Ψιχαλίζει

και ξέρεις

ότι τις ομπρέλες

τις μισώ.

Σχόλια

Ο χρήστης Λυδήριος είπε…
Να υποθέσω οτι η γραφή είναι συνειρμική;
29 Απριλίου 2008 στις 5:22 μ.μ.
Ο χρήστης Penthesileia είπε…
Λυδήριε,
ενίοτε είναι και σημειολογική...
Σε ευχαριστώ για το πέρασμά σου
30 Απριλίου 2008 στις 9:56 μ.μ.
Ο χρήστης ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε…
πάντα απλά καταπληκτική!!!!

Ο χρόνος κλέβει τη ζωή
και εγώ κλέβω στο χρόνο
άμα διαβαίνω τη ζωή
δίχως να νιώθω πόνο

Χρόνε που φθείρεις τσ΄ομορφιές
μη φθείρεις τη δική της
άστο .... στο ψεύτη το ντουνιά
στολίδι το κορμί της..
12 Μαΐου 2008 στις 9:40 μ.μ.
Ο χρήστης Penthesileia είπε…
Periploy
Χαίρομαι που σε βρίσκω ΚΑΙ εδώ :)
13 Μαΐου 2008 στις 12:17 μ.μ.
Ο χρήστης Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε…
Απλά υπέροχο! Γραφή που η ανάγνωση γλιστρά πάνω της, σα το νερό της βροχής, που καθαρίζει τις σκέψεις από το χώμα, κι όμορφα λουλούδια μικρά προβάλουν, εκεί που θαρρούσες κατοικούσε το τίποτα... Ποτέ δεν μεγαλώσαμε, ψέμα είναι. Παιδιά πάντοτε, ανόητες ψυχές που αφέθηκαν να πιστέψουν στο πάντα, ενώ θα έπρεπε να πιστέψουν στο εφήμερο. Στο τώρα. Μνήμη και μέλλον, συμπόσιο κάνουν σε αυτό το τώρα, και είναι το μόνο, που πάντα θα είναι δικό μας.
Κι η μοιρασιά; Θα μου πεις. Τι αξίζει το τώρα και το πάντα που βρίσκει υπόσταση στο τώρα χωρίς μοίρασμα.. Έχεις δίκιο. Δεν αξίζει... Ζωή είναι το μοίρασμα, εδώ και τώρα! :))
Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις, και σε ευχαριστώ που πέρασες από τα ανεμοσκορπίσματα. Είναι πάντα το αγαπημένο μου μπλογκ! :)) :))
18 Μαΐου 2008 στις 1:53 μ.μ.
Ο χρήστης Penthesileia είπε…
Νικόλαε,
χαίρομαι που βλέπω γνωστούς μου εδώ.
Ξεκίνησα να στήσω μια άλλη γωνία όπου αναρτώ τα αγαπημένα μου κείμενα.Μόνο που ο χρόνος δε με αφήνει να το φροντίσω όσο θα ηθελα.
Πέρασα από το μπλογκ σου και νόμισα ότι θα έβλεπα αναρτημένη την απάντηση στους στίχους σου (χαρά μου θα ήταν ένα συνταίριασμα). Έγινε όμως ούτως ή άλλως στο χώρο των σχολίων :)

Όσο για το Τώρα εύχομαι το μοίρασμα.
ΓΙα το Πάντα, αγνοώ... Είναι μια λέξη που έχω αποβάλλει από το λέξιλόγιό μου, το έχω δηλώσει.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι μισώ τις ομπρέλες στη βροχή.
Το παρελθόν , παρόν στο τώρα είναι κι όσο αντέχει η ψυχή να παλεύει, ίσως το αύριο να υπάρξει όπως η καρδιά επιθυμεί.
Καλό σου βράδυ
24 Μαΐου 2008 στις 2:04 π.μ.
Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Βράχος

Εικόνα
Κοιτάω για άλλη μια φορά το κινητό.  Δεν μπορεί, είπε ότι θα στείλει μήνυμα μετά.  Ήχος μηνύματος. Ναι, μήνυμα!   Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Δεν   ξέρω , δεν κάθομαι να σκεφτώ γιατί. Με κάθε δυνατό χτύπο ισιώνει το κορμί, ακόμα και οι κινήσεις μου γίνονται πιο απαλές, σαν χορός σε πίστα δική μου.   Απαντώ. Δεν ήταν εκείνος. Κι άλλο μήνυμα. Τώρα θα είναι αυτός! Άλλος. Πρώην. Κουβεντιάζουμε, με φλερτάρει, υπονοούμενα, υποσχέσεις, σχεδιάζει, με ονειρεύεται, με θέλει. Δεν θέλω. Κλείνω το τηλέφωνο και ξεσπώ σε κλάματα. Πώς ήρθαν αυτά; Κλαίω με αναφιλητά για αρκετή ώρα, σαν μπόρα που ξέσπασε .   Από πού ήρθαν αυτά ,ξαναρωτώ. Το στομάχι πονάει. Δεν θα μαρτυρήσω ποτέ πόσο πονάει όταν του μιλώ, όταν τον σκέφτομαι, όταν δεν με σκέφτεται. Δεν είμαι για εκείνον   το αερικό. Είμαι ο βράχος. Δεν θέλω να είμαι βράχος, να είμαι βαριά, να έχω ρίζες. Δεν θέλω!   Πετάω το κινητό στον τοίχο. Θέλω να πετάω, να ακολουθώ τον άνεμο, να θροΐζω με τα φύλλα , να κελαρύζω με το ρυάκι, να σκάω στην ακ
Διαβάστε περισσότερα

Στην υγειά μας...

Εικόνα
Ένιωθε την υγρασία να μπαίνει από το παντελόνι αλλά δεν την ένοιαζε. Είχε βρέξει το βράδυ βλέπεις. Απέμεινε να κοιτάζει τη βουνοκορφή πολλή ώρα . Τα σύννεφα, γκρίζα και γεμάτα βροχή ,είχαν κρύψει την κορυφή. Μάλλον, την είχαν πνίξει ασφυκτικά με το βάρος τους κι έμοιαζε να κατεβαίνουν ακόμα περισσότερο προς τα κάτω. Της άρεσε να σκέφτεται ότι εκεί πάνω δεν ήταν έτσι όπως φαινόταν από εδώ. Θα ζούσαν κάποιοι θεοί μέσα στο φως κι είχαν απλά τραβήξει προς τα κάτω την κουρτίνα για να μπορούν να πλάθουν όνειρα. 'Ισως για να καταστρώσουν σχέδια μοχθηρά, κρυμμένοι από τα μάτια των θνητών. Είχε πάρει το αυτοκίνητό της πριν ξημερώσει και κατευθύνθηκε στην παλιά μονή, που τα ερείπιά της υψώνονταν σε ένα λόφο πάνω από το χωριό. Εδώ ανέβαιναν τουρίστες το καλοκαίρι μα τώρα ήταν μεσοχείμωνο και δεν θα έβρισκε κόσμο. Ακόμα και ο παππούς που ανέβαινε κάποτε να φέρει τις κατσίκες του να βοσκήσουν από ένα μαντρί πιο δίπλα, είχε πεθάνει πριν 2 χρόνια και οι δυο του γιοί , επιχειρηματίες στην πρωτεύου
Διαβάστε περισσότερα