απόψε

Φταίει η ψύχρα που κάνει τα βράδια. Ίσως...

Κι ο αέρας που έχει σηκώσει το πέλαγος.

Ίσως...

Κλειδώνω την πόρτα μου και κατεβαίνω τις σκάλες. Λεκέδες από καφέ δείχνουν πως κάποιος ξύπνησε άσχημα σήμερα και κατέβηκε τα σκαλοπάτια με μισόκλειστα μάτια.Από τον ήλιο ή από τα όνειρα της νύχτας;

Μπαίνω στο αυτοκίνητο μα η γάτα που έχει ξαπλώσει στο καπώ δε λέει να σηκωθεί, μόνο με κοιτάει με τα πράσινά της μάτια κατάματα και περιμένει χωρίς να την ενοχλήσει ο θόρυβος της μηχανής.

Στρίβω το κλειδί ξανά και περιμένω. Η αναμέτρηση αυτή την βρίσκει νικητή και βγαίνω από το αυτοκίνητο.

Πηδάει στο δρόμο, κάνει 3 βήματα και γυρίζει να με κοιτάξει. Την ακολουθώ μέχρι που το μονοπάτι γίνεται στενό κι ανηφορικό και διστάζω μπροστά σε μια μικρή διασταύρωση μα εκείνη εξακολουθεί να κινείται αργά κάτω από τα πεύκα σε μια περιοχή που δεν αναγνωρίζω πια.

Ο χρόνος και ο τόπος έχουν αλλάξει ταυτότητα εδώ και ώρα και το φόρεμα που θέλησα να οχυρώσει την αδυναμία μου να αντέξω την μέρα, γίνεται ένα με τις σκιές των δέντρων.

Ο ουρανός μού φαίνεται να μικραίνει . Το κελάηδισμα των πουλιών σταματάει στα βήματά μου και μόνο οι φυλλωσιές των θάμνων σαλεύουν πίσω και στο πλάι με έναν ήχο απόκοσμο και μυστικό.

Τόση ώρα προσπαθώ να διακρίνω από πού προέρχεται ένας ήχο που επαναλαμβάνεται σιγανά. Ένας ρυθμός μονότονος.

Σηκώνω τις παλάμες μπροστά στο πρόσωπό μου. Τα ακροδάκτυλά μου βγάζουν μικρές γαλάζιες φλόγες ενώ το κόκκινο βερνίκι των νυχιών ξεφλουδίζεται και διαλύεται στον αέρα.

Τα νύχια μου μεγαλώνουν και το δέρμα σκουραίνει.

Τα δέντρα ψηλώνουν...ή μήπως εγώ χαμήλωσα;

Ο ήχος που άκουγα προέρχεται από μένα..

Μπροστά μου μια γυναικεία φιγούρα με μακριά μαύρα μαλλιά μου γνέφει και κάτι ψιθυρίζει. Ποια να είναι; Μόνο τα πράσινά της μάτια μού φαίνονται γνώριμα.

Μα δεν μπορώ να απαντήσω.

Η γάτα στο δάσος απόψε θα είμαι εγώ...