memory

H σκιά μου, μια ακόμη μακριά μαύρη κηλίδα στο βρώμικο πάτωμα , ξεπροβάλει πριν από εμένα από την κρεβατοκάμαρα και κυλάει αργά σε ένα άδειο σαλόνι.

Ρίχνω αδιάφορη ματιά στην τρύπα που χάσκει στα δεξιά μου, εκεί που κάποτε υπήρχε ένας τοίχος βαμμένος γκρίζος.

Από τότε που έπεσε η βόμβα δεν θυμάμαι οσμές και πρόσωπα, μόνο χρώματα.

Ένα χοντρό σχοινί κρατώ στο χέρι, τυλιγμένο στο λαιμό πάνινης κούκλας που σέρνω ξοπίσω μου μήνες τώρα.

Περίμενα το νέο φεγγάρι να ανατείλει προτού αποφασίσω να ξεμυτίσω κάτω από το κρεβάτι.

Κλειδώνω την εξώπορτα και ρίχνω το κλειδί στην οπή που χάσκει ανάμεσα στα σαπισμένα δόντια μου.

Εδώ υπήρχε κάποτε ένας κήπος. Σήμερα αναδύει τον θάνατο κάτω από τα σαπισμένα φύλλα στη ρίζα του γυμνού πλατανιού.

Τα κλαδιά γδέρνουν πατούσες ,γάμπες και μάγουλα και μπερδεύονται στα κόκκινα μαλλιά μου.

Θα φτάσω στο ψηλότερο κλαδί.

Κι εκεί θα κρεμάσω αυτό που πριν πολλά χρόνια το έλεγες «μνήμη».