Ήταν Κάποιος.
Κάποτε.
Αυτό ήταν. Και τώρα; Τώρα ...Είναι κάποιος. Με μικρό κ στην αρχή. Ο οποιοσδήποτε. Ψηλάφισε το σακάκι του κι ένας μικρός αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη. Εκεί ήταν ακόμα. Η συντροφιά του. Αχώριστοι οι δυο τους. Ένα μικρό ασημένιο φλασκί με ουίσκυ στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του.
Ασημένιο φλασκί. Εξακολουθώ να έχω στυλ τουλάχιστον, σκέφτηκε και χαμογέλασε με εκείνο το στραβό χαμόγελο, που άλλοι έτρεμαν κι εκείνος μισούσε.
Άλλο ένα υπήρχε στο συρτάρι του γραφείου του.
Αυτό το κ. Πόσα κρέμονται από το μέγεθος ενός γράμματος. Ένα κ. Με τρεις γραμμές, με μακρύ το ένα σκέλος , που έκανε μια μικρή καμπύλη προς τα πάνω, κατεβαίνοντας από τη γραμμή του τετραδίου και ξαναγυρνώντας την έγλειφε πριν απομακρυνθεί και πάλι. Αποτέλεσμα της πίεσης της μητέρας του -παλιάς σχολής , που θεωρούσε την καλλιγραφία απαραίτητο στοιχείο καλής αγωγής και εκπαίδευσης.
Έτσι από νωρίς πάσχιζε να σκαλίσει στο χαρτί ουρίτσες και γραμμές που καμπύλωναν και ανορθώνονταν αυτάρεσκα. Σελίδες και σελίδες γέμιζε με λέξεις που θύμιζαν καλλωπιστικά φυτά, αστέρια και φεγγάρια. Στην πίσω σελίδα τις μετέτρεπε σε πρόσωπα, φιγούρες και παραμύθια. Η μαμά καμάρωνε. Ο πατέρας όμως, σφίγγοντας τα χείλη και το κορμί του μέσα σε μία σκούρα στολή, έριχνε μια ματιά βιαστική και συνέχιζε να διαβάζει την εφημερίδα του. Όποτε ήταν στο σπίτι δηλαδή, γιατί συνήθως ήταν στο καράβι του. Αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού ο πατέρας και πάντα αναρωτιόταν πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που ζει περιτριγυρισμένος από νερό, να είναι τόσο αποστεγνωμένος σε εκφράσεις και συναισθήματα.
Θαύμαζε η μαμά τις ουρίτσες και τις γραμμούλες, τα σχέδια και τα εικονογραφημένα παραμύθια που έστηνε, θαύμαζε η δασκάλα, θαύμαζαν οι θείες και οι μεγαλύτερες ξαδέρφες, ενώ ο πατέρας συνέχιζε να σφίγγει τα χείλη σε κάθε σχόλιο, μέχρι που έγιναν μια λεπτή αχνή γραμμή στο πρόσωπό του. Και μέχρι που έγινα 16 ετών.
Εκείνη τη μέρα η μητέρα βγήκε από τη βιβλιοθήκη κατακόκκινη και κλείστηκε στο υπνοδωμάτιό τους, ενώ εγώ έμπαινα με απορία.
Κάποτε.
Αυτό ήταν. Και τώρα; Τώρα ...Είναι κάποιος. Με μικρό κ στην αρχή. Ο οποιοσδήποτε. Ψηλάφισε το σακάκι του κι ένας μικρός αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη. Εκεί ήταν ακόμα. Η συντροφιά του. Αχώριστοι οι δυο τους. Ένα μικρό ασημένιο φλασκί με ουίσκυ στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του.
Ασημένιο φλασκί. Εξακολουθώ να έχω στυλ τουλάχιστον, σκέφτηκε και χαμογέλασε με εκείνο το στραβό χαμόγελο, που άλλοι έτρεμαν κι εκείνος μισούσε.
Άλλο ένα υπήρχε στο συρτάρι του γραφείου του.
Αυτό το κ. Πόσα κρέμονται από το μέγεθος ενός γράμματος. Ένα κ. Με τρεις γραμμές, με μακρύ το ένα σκέλος , που έκανε μια μικρή καμπύλη προς τα πάνω, κατεβαίνοντας από τη γραμμή του τετραδίου και ξαναγυρνώντας την έγλειφε πριν απομακρυνθεί και πάλι. Αποτέλεσμα της πίεσης της μητέρας του -παλιάς σχολής , που θεωρούσε την καλλιγραφία απαραίτητο στοιχείο καλής αγωγής και εκπαίδευσης.
Έτσι από νωρίς πάσχιζε να σκαλίσει στο χαρτί ουρίτσες και γραμμές που καμπύλωναν και ανορθώνονταν αυτάρεσκα. Σελίδες και σελίδες γέμιζε με λέξεις που θύμιζαν καλλωπιστικά φυτά, αστέρια και φεγγάρια. Στην πίσω σελίδα τις μετέτρεπε σε πρόσωπα, φιγούρες και παραμύθια. Η μαμά καμάρωνε. Ο πατέρας όμως, σφίγγοντας τα χείλη και το κορμί του μέσα σε μία σκούρα στολή, έριχνε μια ματιά βιαστική και συνέχιζε να διαβάζει την εφημερίδα του. Όποτε ήταν στο σπίτι δηλαδή, γιατί συνήθως ήταν στο καράβι του. Αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού ο πατέρας και πάντα αναρωτιόταν πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που ζει περιτριγυρισμένος από νερό, να είναι τόσο αποστεγνωμένος σε εκφράσεις και συναισθήματα.
Θαύμαζε η μαμά τις ουρίτσες και τις γραμμούλες, τα σχέδια και τα εικονογραφημένα παραμύθια που έστηνε, θαύμαζε η δασκάλα, θαύμαζαν οι θείες και οι μεγαλύτερες ξαδέρφες, ενώ ο πατέρας συνέχιζε να σφίγγει τα χείλη σε κάθε σχόλιο, μέχρι που έγιναν μια λεπτή αχνή γραμμή στο πρόσωπό του. Και μέχρι που έγινα 16 ετών.
Εκείνη τη μέρα η μητέρα βγήκε από τη βιβλιοθήκη κατακόκκινη και κλείστηκε στο υπνοδωμάτιό τους, ενώ εγώ έμπαινα με απορία.
Όταν βγήκα δεν ήμουν κόκκινος, αλλά κάτασπρος. Θα έμπαινα σε σχολή. Τα είχε κανονίσει όλα εκείνος. Μια καριέρα στο πολεμικό ναυτικό για το νέο μέλος της οικογένειας άρχιζε.
Και οι γραμμούλες σταματούσαν.
Και οι γραμμούλες σταματούσαν.
Σχόλια