Στην υγειά μας...

Ένιωθε την υγρασία να μπαίνει από το παντελόνι αλλά δεν την ένοιαζε.

Είχε βρέξει το βράδυ βλέπεις.

Απέμεινε να κοιτάζει τη βουνοκορφή πολλή ώρα . Τα σύννεφα, γκρίζα και γεμάτα βροχή ,είχαν κρύψει την κορυφή. Μάλλον, την είχαν πνίξει ασφυκτικά με το βάρος τους κι έμοιαζε να κατεβαίνουν ακόμα περισσότερο προς τα κάτω.

Της άρεσε να σκέφτεται ότι εκεί πάνω δεν ήταν έτσι όπως φαινόταν από εδώ.

Θα ζούσαν κάποιοι θεοί μέσα στο φως κι είχαν απλά τραβήξει προς τα κάτω την κουρτίνα για να μπορούν να πλάθουν όνειρα. 'Ισως για να καταστρώσουν σχέδια μοχθηρά, κρυμμένοι από τα μάτια των θνητών.

Είχε πάρει το αυτοκίνητό της πριν ξημερώσει και κατευθύνθηκε στην παλιά μονή, που τα ερείπιά της υψώνονταν σε ένα λόφο πάνω από το χωριό.

Εδώ ανέβαιναν τουρίστες το καλοκαίρι μα τώρα ήταν μεσοχείμωνο και δεν θα έβρισκε κόσμο. Ακόμα και ο παππούς που ανέβαινε κάποτε να φέρει τις κατσίκες του να βοσκήσουν από ένα μαντρί πιο δίπλα, είχε πεθάνει πριν 2 χρόνια και οι δυο του γιοί , επιχειρηματίες στην πρωτεύουσα, δεν έρχονταν παρά μόνο κανένα καλοκαίρι να περάσουν λίγες μέρες κοντά στη θάλασσα και να τσεκάρουν τα χωράφια που είχαν νοικιάσει σε ντόπιους.

Ευκαιρία να ηρεμήσει λίγο.

Από την αρχή της εβδομάδας ήθελε να φύγει, να χαθεί από τα μάτια του κόσμου, πράγμα δύσκολο.

Μια δασκάλα στο χωριό αποτελούσε το κέντρο της προσοχής. Και μάλιστα ανύπαντρη σε τέτοια ηλικία!

Πώς της το είπε εκείνη η ξανθιά μικρομάνα, όταν έμαθε πόσων χρονών είναι;

«Σας έκανα 10 χρόνια μικρότερη. Αν δεν έχεις περάσει μπόρες γράφεται κι αυτό στο πρόσωπο. Και το δικό σας είναι πάντα χαμογελαστό και λάμπει.»

Χα!

Ναι, έζησε μια ανέφελη ζωή με χαρές , αγάπη και λουλούδια.

Μα και φυσικά δεν ήταν παιδί χωρισμένων γονιών.

Οι γονείς της είχαν αποσυρθεί σε ένα μικρό σπίτι που είχαν κτίσει κοντά στη θάλασσα όταν ο πατέρας της είχε πάρει σύνταξη κι όταν ανέβαιναν στο χωριό όλοι έπιναν στην υγειά του.

Είχε χρηματίσει και πρόεδρος τόσα χρόνια κι όλοι μιλούσαν για τα καλά που είχε κάνει και για την προκομμένη οικογένεια του. Όλα του τα παιδιά σπούδασαν και τώρα δούλευαν. Κρίμα μόνο που είχαν τόση δουλειά και πήγαιναν σπάνια στην περιοχή τους.




Γύρισε στο δεξί πλευρό και ξάπλωσε βάζοντας τα χέρια της κάτω από το μάγουλό της.


Τι να θυμηθεί;

Τις βρισιές αυτού που ονομαζόταν πατέρας της ή τα αίματα που κυλούσαν από το κεφάλι της μάνας της ένα βράδυ που γύρισε από το χωράφι κι εκείνος της είχε σπάσει τη μύτη με γροθιές;

Την πλάτη της, που ακόμα είχε ένα ανεπαίσθητο σημάδι από το σχοινί που χρησιμοποιούσε για να την χτυπάει;

Ή μήπως το άγριο γρονθοκόπημα του μεγάλου της αδερφού όταν έμαθε πως είχε μείνει έγκυος;

Τύλιξε τα χέρια της γύρω από την κοιλιά της και κουβαριάστηκε πάνω στο υγρό χορτάρι.

Το μικρό δεν είχε γεννηθεί. Κι ο πατέρας του , ο παρολίγον πατέρας του, δεν είχε δώσει σημεία ζωής μετά την ανακοίνωση της αποβολής. Έλειπε εξάλλου στη Γερμανία. Είχε βρει θέση σε πανεπιστήμιο και φυσικά η εξέλιξη της καριέρας του δεν του επέτρεπε να έρθει Ελλάδα στο νοσοκομείο. Μετά είχε και τόσες δυσκολίες, φόρτος εργασίας, ένα ταξίδι στην Αμερική με το πανεπιστήμιο.

«Σε παρακαλώ. Είμαι τόσο πιεσμένος. Κατάλαβέ με.»

Φυσικά και καταλάβαινε. Δεν ήταν και δύσκολο.




Στο πρόσωπο αποτυπώνονται όσα περνάμε λοιπόν.

Και το δικό της ήταν αψεγάδιαστο.

Έτσι δεν της είπε εκείνος;

Ο τελευταίος της εραστής. Περιποιητικός, τρυφερός, με μια αγκαλιά ζεστή, δώρα κάθε μήνα, με χρήματα πολλά στην τράπεζα και στις επιχειρήσεις του.

Κι επιπλέον, με μια γυναίκα και δυο παιδιά.




Ξάπλωσε ανάσκελα στο χορτάρι.

Τα σύννεφα έφερναν βροχή κι ο ήλιος δεν είχε βγει.

Ξεβίδωσε το μπουκάλι με το κρασί που είχε δίπλα της.

«Στην υγειά μας », ύψωσε το μπουκάλι προς την κορυφή του βουνού.

Ακόμα μια όμορφη μέρα στην όμορφη ζωή της ξεκινούσε.