I'm shooting U...
.bmp)
- Σου χρωστάω.
Ουφ, το κεφάλι μου γυρίζει από τις βότκες, πεινάω κιόλας κι αυτή από πάνω μου να με κοιτά και να μου μιλά. Τα μαλλιά της βρώμικα και ανακατεμένα πέφτουν στους ώμους, πάνω από μια ζακέτα πλεκτή, γαλάζια θαρρώ.
Γαλάζια και τα μάτια της, αλλά όσο ξημερώνει μοιάζει να ξεθωριάζει το χρώμα . Ναι, κοίτα! Ρέει προς τις άκρες, κυλάει στις ρυτίδες δίπλα από τα μάτια, κατεβαίνει στη μύτη, γεμίζει γαλάζιο χρώμα τα χείλη.Τρέχει μια σταγόνα στο πηγούνι και σκάει πάνω στο χέρι μου. Τινάζομαι ξαφνιασμένη.
Και κουρασμένη. Βαρέθηκα τον πόνο και το παράπονο του καθενός. Λες μια κουβέντα κι αρχίζει η ιστορία- χιλιοειπωμένη- σχετικά με βάσανα και πόνο. Λες και πρέπει να μετρήσουμε τον πόνο μας να δούμε ποιος είναι πιο μεγάλος.Έλεος πια! Τί να γυρεύει η ομορφούλα μέσα στο κέντρο με μουσική και καπνούς;
- Τι θέλεις , καλή μου; Προσπαθώ να είμαι ήρεμη.
- Σου χρωστάω. Εσύ το είπες.
Πίνω άλλη μια γουλιά από τη βότκα μου μήπως και θυμηθώ. Στρίβω και τσιγάρο να κερδίσω χρόνο. Το ανάβω και φυσώ ψηλά τον καπνό. Δε νομίζω ότι το γαλάζιο των ματιών της αντέχει άλλο ξεθώριασμα.
- Άκου να σου πω. Πώς είπες το ονομάτάκι σου; Ζωή;Παίζει και το τραγούδι μου τώρα και με ενοχλείς. Εγώ χρωστούμενα δεν έχω και δε μου έχουν πια. Τι πας και θυμάσαι; Πλήρωσα καλή μου. Πλήρωσα! Όσο για το τί μου χρωστάνε... Όποιος το νομίζει δε το φιλοσοφεί. Πράττει. Να σου βάλω ένα ποτό να ηρεμήσεις λίγο. Αλλά μη μιλάς πια. Βαρέθηκα τα λόγια. Με κουράζουν. Κι έπιασε και μια βροχή.. Να πιω το ποτό και να πάω σπίτι να με αποκοιμήσει ο ήχος της.
Άντε στην υγειά μας. Κι αν δεν το μπορείς, άντε γειά!
Ουφ, το κεφάλι μου γυρίζει από τις βότκες, πεινάω κιόλας κι αυτή από πάνω μου να με κοιτά και να μου μιλά. Τα μαλλιά της βρώμικα και ανακατεμένα πέφτουν στους ώμους, πάνω από μια ζακέτα πλεκτή, γαλάζια θαρρώ.
Γαλάζια και τα μάτια της, αλλά όσο ξημερώνει μοιάζει να ξεθωριάζει το χρώμα . Ναι, κοίτα! Ρέει προς τις άκρες, κυλάει στις ρυτίδες δίπλα από τα μάτια, κατεβαίνει στη μύτη, γεμίζει γαλάζιο χρώμα τα χείλη.Τρέχει μια σταγόνα στο πηγούνι και σκάει πάνω στο χέρι μου. Τινάζομαι ξαφνιασμένη.
Και κουρασμένη. Βαρέθηκα τον πόνο και το παράπονο του καθενός. Λες μια κουβέντα κι αρχίζει η ιστορία- χιλιοειπωμένη- σχετικά με βάσανα και πόνο. Λες και πρέπει να μετρήσουμε τον πόνο μας να δούμε ποιος είναι πιο μεγάλος.Έλεος πια! Τί να γυρεύει η ομορφούλα μέσα στο κέντρο με μουσική και καπνούς;
- Τι θέλεις , καλή μου; Προσπαθώ να είμαι ήρεμη.
- Σου χρωστάω. Εσύ το είπες.
Πίνω άλλη μια γουλιά από τη βότκα μου μήπως και θυμηθώ. Στρίβω και τσιγάρο να κερδίσω χρόνο. Το ανάβω και φυσώ ψηλά τον καπνό. Δε νομίζω ότι το γαλάζιο των ματιών της αντέχει άλλο ξεθώριασμα.
- Άκου να σου πω. Πώς είπες το ονομάτάκι σου; Ζωή;Παίζει και το τραγούδι μου τώρα και με ενοχλείς. Εγώ χρωστούμενα δεν έχω και δε μου έχουν πια. Τι πας και θυμάσαι; Πλήρωσα καλή μου. Πλήρωσα! Όσο για το τί μου χρωστάνε... Όποιος το νομίζει δε το φιλοσοφεί. Πράττει. Να σου βάλω ένα ποτό να ηρεμήσεις λίγο. Αλλά μη μιλάς πια. Βαρέθηκα τα λόγια. Με κουράζουν. Κι έπιασε και μια βροχή.. Να πιω το ποτό και να πάω σπίτι να με αποκοιμήσει ο ήχος της.
Άντε στην υγειά μας. Κι αν δεν το μπορείς, άντε γειά!
Σχόλια
Προσπαθώ να κατανοήσω αν είναι κληρονομική άμυνα απο καταβολης,η επαρσιακή μαλακία της ευγενούς παρόρμησης μου απέναντι στο ""είμαι!""
Ένας απλός διαχωρισμός απέναντι στο χρέος του μοιράζω και του βαριέμαι και παρτακοποιώ την ζωή μου,με κάνει να νιώθω ένας εν δυνάμη leader με όριο το άπειρο...
Τέλος έχω την αίσθηση οτι όλα είναι μουνί ...και αυτό, συμπεράινω πως φταίει για την κατάντια και το ρομπιλίκ,ι για το αιώνιο ""πάμε στοίχημα"" ...
Αλλά καλύτερα, πάμε για μια γύρα ακόμα ...
Κερνάω εγώ, άλλη μία,ξεγυρισμένη στο μπαλκόνι του θεού ...