Karim....

Σκούπισε με το μανίκι το μέτωπο που έσταζε από τον ιδρώτα του μεσημεριού.

Ανάμεσα στα τελευταία κτίρια της μικρής πόλης αισθανόταν ζαλισμένος από τη μπόχα που ανέδυαν μικρά, πλινθόκτιστα σπίτια, μονώροφα κυρίως, μιας γειτονιάς όπου τα πιτσιρίκια έτρεχαν ξυπόλητα κυνηγώντας αποστεωμένα σκυλιά και γάτες με μαδημένες ουρές κι αυτιά.
Αναρωτήθηκε αν το αυτοκίνητο θα τον περίμενε ακόμα στο παλιό γκαράζ όπου θα το φυλούσε ένας γέροντας τον οποίο πλήρωσε σχετικά καλά.

Τράβηξε την παλιά σιδερένια πόρτα που έγρουξε ασθματικά ,κλωτσώντας κάποιες κότες που μπερδεύονταν στα πόδια του. Ευτυχώς ήταν εκεί το όχημα αν και μερικές ακόμα κότες ξεπετάχτηκαν κάτω από τις ρόδες όταν έβαλε μπροστά τη μηχανή, αφήνοντας κακαρίσματα και φτερά στον αέρα.
Ήταν καιρός να φύγει. Με κόπο, με πίκρα και πόνο πήρε την απόφαση για το ταξίδι της επιστροφής.
Έλεγξε τον δείκτη της βενζίνης. Το ήξερε! Ο γέροντας έκρινε σκόπιμο να τον φορολογήσει και με παρακράτηση καυσίμων που άντλησε από το ντεπόζιτο.
Μια βρισιά στη γλώσσα της χώρας που τον φιλοξένησε ενάμισι χρόνο, βγήκε σιγανά από τα χείλη. Η ματιά έπεσε στον καθρέφτη. Και θυμήθηκε.

Τα μάτια εκείνης. Σκούρα καστανά μάτια που σκοτείνιαζαν όση ώρα μου κρατούσε το χέρι χθες βράδυ. Δεν μιλούσαμε για ένα ολόκληρο τέταρτο κι ήταν το χειρότερο τέταρτο της ζωής μου.
Θυμόμουν την απαλότητα των χειλιών όταν πήρε την παλάμη μου και την φίλησε. Την αριστερή παλάμη. Την παλάμη της καρδιάς.
Γύρισε και με κοίταξε.

- Θα είσαι πάντα ο Καρίμ της ερήμου. Ο Καρίμ μου, o μικρός δαίμονας της νύχτας, είπε.

Ανάσανα βαθιά και έστρεψα το βλέμμα προς τη δύση.

- Είπες «πάντα»; Είπες , για πάντα! Τη λέξη που έχεις αρνηθεί.

- Όσο θα υπάρχει άμμος στην έρημο, όσο θα υπάρχει η νύχτα στους αμμόλοφους , όσο οι ροδιές θα ανθίζουν, θα είσαι ο Καρίμ μου.

Τότε σηκώθηκα να φύγω.....