Μικρός εγώ...

Είμαι ένας μικρός δολιοφθορέας.

Δε με πιστεύετε γιατί τα πρωινά, κάτω από το φως της μέρας, αποδυναμωμένος γυρίζω και συστήνομαι με ένα χαμόγελο κι ένα λουλούδι στα μαλλιά.

Ανδρόγυνη φιγούρα.

Μα δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένας μικρός δολιοφθορέας.

Περιμένω στη γωνία απολαμβάνοντας το τσιγάρο μου και καραδοκώ.

Είμαι εκείνος που ξεπροβάλλει κάτω από το μαξιλάρι σαν κλείσετε τα μάτια και τότε ανασύρω εικόνες, λέξεις, αγωνίες και τις στοιβάζω στα βλέφαρά σας ακκιδώνοντας τα όνειρά σας με τα Πρέπει και Μη.

Ω,ναι! Εγώ είμαι εκείνος που σκαλίζω τη μνήμη και ξεθάβω φαντάσματα.

Εκείνος που στήνει μπροστά σας τα πιο κρυμμένα μυστικά, τις πιο σκληρές λέξεις, τη μία έστω αποτυχία σας, τις απιστίες, τα ψέματα, τους φόβους.

Ω,ναι! Είμαι εκείνος που παίζει με τους φόβους σας.

Εκείνος που διατάζει τα σύννεφα να μαζευτούν μέσα στο καλοκαίρι του χαμόγελού σας.

Είμαι εκείνος που δένει τις χαρές σας και με αγκίστρια τις σύρει στο βυθό της λύπης.

Εκείνος που ανασύρει τις ελλείψεις σας για να προβάλλει τον πιο μικρό, χυδαίο, άσχημο και δειλό εαυτό σας.

Δε με πιστεύετε;

Μα με έχετε συναντήσει.

Κι όσοι από εσάς επιμένετε να με αρνείστε, μην ανησυχείτε.

Θα συναντηθούμε σύντομα.

Προσέξτε!

Μην κλείνετε τα μάτια ανυποψίαστοι.

Δεν είσαστε πια αθώοι.