Σε ένα παγκάκι

Σήκωσε αέρα και μια γκρίζα μέρα άπλωσε πανιά.

Έσπασε τα σχοινιά και ξεκίνησε.

Πέρασε δίπλα από κάδους απορριμμάτων, κυνήγησε ένα σκύλο, έφυγε από το μονοπάτι για να πατήσει τα πεσμένα φύλλα και να ακούσει τον ήχο τους σαν έσπαζαν από τα βήματά της, έφτασε σε μια πλατεία και ερωτεύτηκε ένα παγκάκι κάτω από έναν πλάτανο. 

Εκεί αποφάσισε να μείνει. Για λίγο.Κοιτούσε μέρες πίσω από τα μαύρα της γυαλιά κι όλο ανακάλυπτε νέες φάτσες.Μα όλες, όλες, ανήκαν στο ίδιο γένος: αυτό των Ατσαλάκωτων. Κινούνται σαν να ποζάρουν λες κι ένας αόρατος φακός τους σημαδεύει κάθε λεπτό και παίρνουν πόζες, κάνουν μουτράκια, στέλνουν φιλιά στον αέρα, ντύνονται, βάφονται, χαμογελούν, τρώνε, πίνουν, τσακώνονται, αγαπάνε σαν να βρίσκονται σε μια διαρκή φωτογράφιση.Κι έχουν στήσει ένα αδιόρατο τείχος που τους περιχαρακώνει ατομικά, θέτει όρια, μην πλησιάσεις, μην έρθεις πιο κοντά, θα με τσαλακώσεις. 
Τα φιλιά είναι στον αέρα - μη φύγει το κραγιόν, οι αγκαλιές δε φέρνουν τα σώματα κοντά, δημιουργούν πυραμίδες όπου οι ώμοι και τα χέρια ακουμπάνε ενώ το υπόλοιπο σώμα μένει ανέπαφο- μη χαλάσεις το μαλλί, μην τσαλακώσεις το ρούχο, μη ΜΕ τσαλακώσεις.
 Άνθρωποι -μοντέλα. 
Οι Ατσαλάκωτοι.

Βαρέθηκε. Πήρε αγκαλιά το βιβλίο που διάβαζε , τύλιξε το κόκκινο κασκώλ της γερά γύρω από το λαιμό κι άπλωσε πανιά και πάλι.Στο παγκάκι τού άφησε να τη θυμάται ένα σημείωμα:
« ..μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου. Τρομάζεις, γιατί από τη στιγμή που θα καταλάβεις ότι υπάρχει η δύναμη αυτή , δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άναντρες πράξεις σου, για τη ζωή σου τη χαμένη ...».  *
Από τότε που είχε μάθει σε αυτή τη δύναμη, δεν μπορούσαν τα μάτια και η ψυχή της να αντέξουν σε ζωές χαμένες ....

------------* Καζαντζάκης. Εισαγωγή στο «Ο Καπετάν Μιχάλης»