Μέρες βροχής

Νιώθω τον γκρίζο ουρανό

να χαμηλώνει πάνω από τα μαλλιά μου.

Τα κύματα υψώνονται στα πόδια μου.

Κανένα δεν μου δίνει απάντηση.

Κι απομένω να περπατώ στη θάλασσα

προσπαθώντας να ακούσω

τη φωνή σου ξανά.

Σου έστειλα την σκέψη μου

χαράζοντας στη νύχτα το όνομά μου

και η βροχή την έφερε πίσω το ξημέρωμα

γιατί δεν έμαθε ποτέ της να διαβάζει

το χρώμα των ματιών μου.

Κάτω από το παλτό

κρατώ κρυμμένη την ερώτηση

μικρών πραγμάτων.

Μετρώ τα βήματα στην άμμο

και όλο χάνω από τα μάτια μου

τον τελικό αριθμό

από τις ευχές που δίνει

μια κουρασμένη μέρα.

Ίσως άδικα προσμένω μέσα στο φως

το απρόσμενο και το τετελεσμένο.